Rozdział 32 'Are you ready hey are you ready for this? Are you hanging on the edge of your seat?'

*Następny dzień - środa*
*Narrator*
-Pobudka! - rozległ się głos Toma - Wstawać śpiochy! Musimy niedługo wypłynąć! - mężczyzna kroczył wokół namiotów całej swojej ekipy.
-Zlituj się... Jest siódma rano - powiedziała Van wychylając głowę ze swojego lokum.
-Wstajemy! - nie dawał za wygraną.
-Nie odpuścisz nam, co? - spytała Maia wychodząc ze swojego namiotu. Ze zdziwieniem stwierdziła, że z jej ust wydobywała się para. Zimny poranek. Brunetka objęła swoje ramiona.
-Nie, musimy nadrobić wczorajszy stracony dzień i dopłynąć do umówionego miejsca, skąd mają nas odebrać samochody i zawieść do domów - wytłumaczył mężczyzna i nagle ze swojego miejsca do spania wychylił się Ryland.
-Szkoda, że już kończymy naszą wyprawę - powiedział zaspany. Tom uśmiechnął się lekko.
-Obudźcie resztę i ubierajcie się szybko - zarządził mężczyzna i wszedł do swojego namiotu, który dzielił z żoną.
I tak wszyscy powoli otwierali swoje zaspane oczy budząc się do życia. Oprócz Rossa i Laury, którzy smacznie spali w ogóle nie słysząc głosów swoich przyjaciół.
-A co z naszymi nienawidzącymi się przyjemniaczkami? - spytał nagle Ellington wkładając swoje spodnie. Jakoś nie przeszkadzało mu świecenie swoimi bokserkami przy przyjaciołach. Sami swoi, co nie?
-Nie wiem, może jeszcze śpią. Pójdę ich obudzić - powiedziała Maia i skierowała się do ich namiotu. Podeszła do niego i rozpięła suwak - No i jak tam śpiochy? Wstawać! Słońce świe... - przerwała, gdy zobaczyła swoich przyjaciół. Brunetka tylko przewróciła oczami - Znowu? - spytała samą siebie.
-Co znowu? - usłyszała głos Rikera i jak oparzona podskoczyła i zamknęła namiot.
-Co? A nic, nic. Po prostu znowu trudno im się obudzić... Ale już wstają - powiedziała z szerokim uśmiechem i walnęła w ścianę małego prowizorycznego domku.
-No dooobra... - powiedział zdziwiony blondyn i spojrzał na przyjaciółkę podejrzanym wzrokiem.
-Lepiej chodź ze mną umyć zęby - oznajmiła i pociągnęła chłopaka w stronę małego prysznica na terenie pola namiotowego.
W tym czasie Ross zbudził się, gdy ktoś walnął w jego namiot. Blondyn otworzył swoje oczy i przed swoją twarzą ujrzał tył głowy brunetki. Chłopak zmarszczył brwi zdezorientowany. Zobaczył, że leży z Laurą stosunkowo blisko siebie. Dziewczyna była odwrócona do niego plecami, a on obejmował ją lekko jedną ręką. Ross widząc to, że spali w takiej pozycji, trochę się zdziwił. Nagle podniósł swoją ręke, którą objemował Laurę w pasie i odsunął się od niej trochę. W głowie blondyna przelatywało kilkanaście myśli i pytań żądających odpowiedzi. Jak to się stało, że tak leżeli? Fakt, spali pod tym samym śpiworem, ale tak nie zasypiali. To czemu tak się obudził? I czemu taki obrót spraw miał miejsce? Pogodzili się, ale bez przesady... Poza tym, któreś z nich na pewno by wyczuło, że coś jest nie tak tej nocy. A tu co? Budzi się jak gdyby nigdy nic, tylko jedna rzecz była inna. Ich dystans. A raczej jego brak.
Ross odsunął się od brunetki jak oparzony i wstał na równe nogi. Spojrzał na dziewczynę, która nadal spała nieświadoma tego co się stało.
Otworzył namiot zainteresowany hałasem dobiegającym z zewnątrz.
-Ooo widzę, że już wstaliście - usłyszał głos Josha. Przyjaciel podszedł do blondyna, który nie wychodził ze swojego prowizorycznego domku.
-Tak jakby - Ross przejechał ręką po twarzy próbując zbudzić się do życia.
-No to szybko się ogarnijcie, bo za jakieś dwadzieścia minut wypływamy - poinformował go brunet.
-Co? Tak wcześnie?
-Musimy nadrobić wczorajszy dzień - wzruszył ramionami i rozejrzał się dookoła - Ja idę się pakować. Wam radzę się pospieszyć, bo Tom jest dziś jakiś nadpobudliwy i jak was zobaczy nieprzygotowanych, to marny wasz żywot - powiedział Josh. Ross kiwnął głową ze zrozumieniem. Nie chciał mieć bliskiego kontaktu z niezadowolonym szwagrem Laury.
Brunet uśmiechnął się, poklepał przyjaciela po ramieniu i odszedł. Natomiast blondyn szybko schował się z powrotem w namiocie. Spojrzał się na brunetkę, która nadal spała, i szybko zaczął się przebierać korzystając z okazji, że dziewczyna nic nie widzi. Zmienił spodnie i bluzkę. Był gotowy do wyjścia, dlatego postanowił obudzić koleżankę.
-Laura... - powiedział spokojnie stojąc nad nią - Laura... Laura. Laura! LAURA! - krzyknął, a dziewczyna, aż podskoczyła wystraszona.
-Boże... Głośniej się nie dało?! - krzyknęła na blondyna.
-Próbowałem łagodniej cię obudzić.
-Właśnie widzę.
-Wstawaj. Za piętnaście minut wypływamy - powiedział i chwycił ręcznik, szkotkę oraz pastę do zębów.
-Co? Czemu mnie nikt wcześniej nie obudził? - spytała patrząc na zegarek - Co tak wcześnie? Dopiero jest siódma.
-Zażalenia kieruj do swojego szwagra - powiedział - Idę umyć zęby, więc masz wolny namiot na parę minut - oznajmił dając jej do zrozumienia, że ma czas się przebrać. Dziewczyna kiwnęła głową ze zrozumieniem, a blondyn wyszedł z namiotu.
Idąc do prowizorycznej łazienki na tym polu namiotowym, Ross cicho westchnął. Musi wymazać z pamięci ten poranek - od momentu jak się obudził do momentu, gdy wstał na równe nogi. Taaak... To nie taki głupi pomysł. Trzeba tylko zapomnieć o tej niezręcznej sytuacji. Blondyn zaczął walić się w czoło mówiąc do siebie w duchu: "Zapomnij, zapomnij, zapomnij"...
-Wszystko w porządku? - usłyszał nagle dźwięczny dziewczęcy głos. Blondyn odwrócił się w stronę usłyszanego przez niego pytania.
-Eee... Tak, tak. Wszystko jest w porządku - powiedział chłopak i przestał walić się po głowie. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego lekko.
-Wyjeżdżacie już? - Savannah spytała go, a on kiwnął głową.
-Tak, płyniemy do jakiegoś miejsca, skąd wracamy do domu. To ostatni dzień naszej małej wyprawy - powiedział i przewiesił ręcznik przez ramię - A wy długo tu zostajecie?
-Tutaj jeszcze jeden dzień, później płyniemy dalej - zaczęła tłumaczyć - Ale tak ogólnie to po czterech dniach wracamy do domu.
-Czyli...?
-San Diego - powiedziała, a Lynch kiwnął głową.
-Mieszkasz tam, tak? - spytał, a dziewczyna pokiwała przecząco głową.
-Nie, ja tylko dostałam tam pracę jako opiekunka na obozie dla dzieci - oznajmiła patrząc na swój obóz, gdzie dziesięcioletnie maluchy powoli budziły się do życia - Mieszkam w Los Angeles - wyznała, a Ross uniósł wysoko brwi pozytywnie zaskoczony.
-To tak jak ja, moje rozdzeństwo i przyjaciele - powiedział i uśmiechnął się szeroko. Blondynka odwzajemniła gest i nagle się zaśmiała.
-Wiesz co jest najśmieszniejsze? To, że rozmawiam z tobą już drugi dzień, a nawet nie znam twojego imienia - powiedziała rozkładając ręcę rozbawiona. Blondyn uśmiechnął się do niej i podał jej rękę.
-Ross.
-Savannah.
-Ja już znam twoje imię.
-To na wypadek gdybyś zapomniał - powiedziała i uścisnęła jego dłoń. Blondyn uśmiechnął się do niej, a dziewczyna odwzajemniła gest - Właściwie to przyszłam ci podziękować.
-Ale za co? - spytał zdziwiony.
-Rozmawiałam z Sonią - zaczęła, a Ross kiwnął głową ze zrozumieniem. Już wiedział o co chodzi - Powiedziała co się stało wczoraj wieczorem. Także dziękuję ci za to... I przyszłam ci zwrócić twoją własność - oznajmiła i podała mu jego śpiwór. Chłopak spojrzał na dziewczynę i pokiwał przecząco głową.
-Niech Sonia weźmie ten śpiwór.
-Ale on jest twój - powiedziała Sav kompletnie nie rozumiejąc o co chodzi blondynowi.
-Ja już go nie potrzebuje, jak już ci mówiłem dzisiaj kończymy wyprawę. A śpiwór Soni nadal jest mokry, więc lepiej niech ona go zatrzyma - powiedział, a dziewczyna uśmiechnęła się do Rossa.
-W takim razie dziękujemy.
-A skąd wiedziałaś, że to ja? - spytał zaintrygowany.
-Ale co?
-Że to ja dałem jej śpiwór.
Blondynka wzruszyła ramionami.
-Sonia wskazała mi ciebie palcem pięć minut temu - wytłumaczyła, a chłopak uśmiechnął się.
-I wszystko jasne.
-Ross! Chodź tutaj! Zaraz wypływamy! - zawołała go Maia stojąca dwadzieścia metrów od niego.
-Już idę! - odkrzyknął chłopak i spojrzał na Savannah - Muszę lecieć.
-Miło było cię poznać - powiedziała blondynka i podniosła do góry śpiwór - I dziękuję za to.
-Drobiazg - powiedział uśmiechając się do dziewczyny, która odwzajemniła gest i odwróciła się w stronę swojego obozu. Ross stał jeszcze chwilę bijąc się z myślami. Tupał przez chwilę niespokojnie nogą i nagle zawołał dziewczynę - Savannah! - krzyknął, ona się zatrzymała i odwróciła w jego stronę, a on do niej podbiegł - Może miałabyś ochotę spotkać się kiedyś, gdy już wrócisz do domu? Mogłabyś poznać bliżej moje zwariowane rodzeństwo i przyjaciół - zaproponował, a dziewczyna uśmiechnęła się uroczo.
-Z wielką przyjemnością - powiedziała wyraźnie zadowolona. Ross podał jej swój telefon, a ona go wzięła i zapisała na nim swój numer.
-Lynch! - wydarła się zdenerwowana Rydel.
-Na prawdę muszę już lecieć - powiedział i uśmiechnął się do blondynki - To do zobaczenia, Savannah.
-Do zobaczenia, Ross.
Chłopak odwrócił się od dziewczyny i zaczął biec do swojego obozu. Gdy tak biegł nawet nie zauważył, że zapomniał. A o czym? O poranku. Zapomniał o tym co zobaczył, gdy otworzył oczy tego ranka. Nie musiał się już walić w czoło. Teraz chodziło mu coś innego po głowie. A co? Tego chyba nie trzeba tłumaczyć, bo przecież piękna z niej blondynka.
* * * * *
-Wiadomo ile mamy jeszcze kilometrów do przepłynięcia? - spytała Raini. Tom sprawdził coś w telefonie i uśmiechnął się szeroko.
-Tylko dwa.
-URATOWANI! - krzyknęła uradowana Spencer i uniosła ręcę do góry puszczając przy tym wiosło.
-Tylko z tej radości nie zapomnij o wiosłowaniu - powiedział Riker patrząc na swoją towarzyszkę z politowaniem.
-No już, już. Boisz, że się spocisz czy co? - spytała rudowłosa odwracając się w stronę przyjaciela.
-I tak się spocił. Widzisz te krople na twarzy? - spytał Rocky wskazując palcem na twarz brata.
-Ty weź ten palec, bo ci zaraz go odgryzę - syknął najstarszy z Lynch'ów. Rocky zrobił oburzoną minę i teatralnie odwrócił wzrok od brata udając obrażonego.
-Która jest godzina? - spytała nagle Maia.
-15:39 - odpowiedział jej Ryland, a ona kiwnęła głową. Ponad osiem godzin wiosłowania... Masakra! Ale dobrze, że chociaż mieli godzinną przerwę w połowie. Inaczej by chyba padli ze zmęczenia.
-Mam pomysł - nagle oczy Rydel niebezpiecznie błysnęły. To oznacza, że na coś wpadła.
-Mamy się bać? - spytali równocześnie Ell i Rocky. Są jak bliźniaki. O tym samym myślą i podobnie myślą. A no i zapewne mózgiem się dzielą. Rydel spojrzała się na nich groźnie. No, bo co to niby miała być za uwaga?
-Nie chłopcy. Pomyślałam, żeby zadzwonić do rodziców i poprosić ich, aby zrobili dla nas wszystkich kolacje. Co o tym myślicie? Takie zakończenie naszej wyprawy - zaproponowała Rydel zadowolona ze swojego pomysłu. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Wszyscy spojrzeli na nią i zaczęli zastanawiać się nad propozycją.
-Dziękuje kochana, ale ja już bym wróciła do domu - powiedziała Jenny i na samą myśl o swojej sypialni, rozmarzyła się.
-Ja tak samo, muszę jeszcze ogarnąć te niektóre filmy i zdjęcia przed powrotem do pracy - powiedział Peter i uśmiechnął się przepraszająco.
-No dobrze, rozumiem - powiedziała do nich Rydel i ciepło się do nich uśmiechnęła - A ty Lau?
-Dla mnie i Spencer spoko tylko musisz tamtą parkę zapytać, bo to od nich zależy - powiedziała brunetka wskazując na swoją siostrę i jej męża.
-Świetny pomysł - powiedział Tom, a Van przytaknęła.
-Ja nie mogę, bracia robią mi kolację - powiedziała Raini, a wszyscy się na nią spojrzeli.
-A czemu? - spytał zdziwiony Ross.
-Pewnie coś ode mnie chcą - wzruszyła ramionami, a reszta przyznała jej rację skinieniem głowy.
-Ja tam wpadnę - powiedział Josh.
-Ja też, zgłodniałam - powiedziała Maia robiąc minkę małego psiaczka wydymając przy tym dolną wargę ust.
-To nic nowego kochana - powiedział z uśmiechem Rik, a brunetka uśmiechnęła się szeroko do blondyna.
-A ty Calum? - spytał Rocky.
-Ja nie mogę, bo już obiecałem rodzicom, że razem spędzimy wieczór.
-Szkoda, ale mam nadzieję, że następnym razem przyłączycie się do nas - powiedziała Rydel i zaczęła liczyć na palcach ludzi - Czyli tak... Ja, bracia, Josh, Spence, Maia, Laura, Van, Tom... To będzie dwanaście osób...
-A ja? Mnie policzyłaś? - spytał nagle Ratliff, gdy zorientował się, że nie usłyszał swojego imienia.
-Policzyła. Zaliczyła cię do braci - powiedział Rocky, a brunet od razu wyszczerzył swoje białe ząbki do blondynki.
-Dzięki sis - powiedział zadowolony.
-Proszę - odpowiedziała i chwyciła swój telefon i wybrała czyjś numer - Halo? Cześć mamuś... Wiesz, że cię bardzo kocham?
* * * * *
-Mam nadzieję, że wam smakuje.
-Bardzo! - krzyknął każdy zajadając się gorącym spaghetti. Stormie widząc tą reakcję, uśmiechnęła się szeroko.
-Chyba tam trochę zgłodnieliście, co? - spytał rozbawiony sytuacją Mark. Każdy z uczestników wyprawy był wykończony, jednak pochłaniał posiłek z prędkością światła. Dosłownie.
-Był mały wybór - powiedział Ryland między przełykaniem makaronu.
-Fasolka po bretońsku, jedzenie z puszek, chleb i kiełbaski - wytłumaczył Riker patrząc na rodziców.
-Wszystko inne popsułoby się po dwóch dniach - wytłumaczyła Vanessa.
-Wiemy, wiemy. Za to bardzo się cieszymy, że wyciągnęliście nasze dzieci z domu. W końcu zrobili coś innego niż zwykle - powiedział Mark.
-Ej! - całe rodzeństwo Lynch się zbulwersowało.
-Dużo ciekawych i niezwykłych rzeczy robimy - powiedział Rocky.
-No właśnie - Rydel poparła brata.
-Jak chcecie dzieci, ale i tak się cieszę z tej wyprawy - powiedział ich rozbawiony ojciec.
Kolacja potoczyła się w przyjemnej atmosferze. Wszyscy zjedli i teraz popijali herbatę, gdy Stormie i Mark poszli po ciasto dla swoich dzieci i gości.
-To jutro idziemy do pracy? - spytał Ross Toma, który kiwnął twierdząco głową.
-Raczej tak, w końcu jutro jest czwartek - powiedział mężczyzna, a blondyn kiwnął głową.
-A wiadomo coś na temat naszego serialu? Promocja nadal trwa, tak? - spytała Laura.
-Trwa, ale musimy zorganizować coś jeszcze, aby ściągnąć większą liczbę widzów. Mogę na was liczyć? - spytał, a nastolatkowie kiwnęli zgodnie głowami.
-Jasne - powiedzieli równocześnie i uśmiechnęli się ciepło do siebie. Nastała chwila ciszy, bowiem każdy wpatrywał się w nich z zagadkową miną. Oni to zauważyli i spojrzeli się na nich podejrzanie.
-No co? - spytał Ross mrużąc oczy.
-Nic - odpowiedzieli jak jeden mąż.
-Pójdę włączyć muzykę - powiedział Riker i wstał od stołu - Pomożesz mi - powiedział do Rossa i pociągnął go ze sobą do salonu.
-Ja też pójdę pomóc - powiedzieli nagle wszyscy chłopcy i pobiegli za dwójką blondynów. I tym sposobem w jadalni zostali tylko Laura, Van, Spencer, Tom i Maia.
-Co im się stało? Tak trudno jest włączyć muzykę? - zaśmiała się Laura, ale gdy zobaczyła na sobie przeszywające spojrzenia, przestała - O co chodzi? - spytała dziewczyna.
W tym samym momencie chłopcy wyciągnęli Rossa na kanapę patrząc na niego ze skrzyżowanymi ramionami.
-Co jest? - spytał zdezorientowany Lynch.
I jak jeden mąż, wszyscy przyjaciele i rodzina tych dwóch nastolatków spytała ich o to samo i w tym samym momencie, mimo że się na to nie umawiali:
-Gadaj. Kiedy się pogodziliście?
---------------
Siemka :D
No to wstawiłam rozdział :P Wybaczcie, że tak długo nie dodawałam nic i, że nic tu się ciekawego nie dzieje, ale nie mam siły myśleć ani nic robić, bo jestem chora. Gorączka męczy mnie całymi dniami, a do tego mam ospe. Tak, tak. Dążąca do pełnoletności dziewczyna ma ospę. Taka sytuacja, hahaha :P Także... chyba rozumiecie xd
Mam nadzieję, że mimo wszystko rozdział nadal wam się podoba :)
Będziecie tak mili i napiszecie dużo komentarzy? Może dzięki temu szybciej wyzdrowieje? Hmmm? :) A na pewno rozdział szybciej napisze hehehe xd
KOMENTUJCIE, bo od razu cieplej na serduszku się robi widząc wasze długie opinie :3
Pamiętajcie wbijcie na te dwa blogi!!!!!!!!!!!!!!!
http://rossilauraraura.blogspot.com
http://friends-love-hate. blogspot.com
BIERZCIE UDZIAŁ W KONKURSIE NA ONE SHOTA!!! <3 Ktoś w ogóle zamierza coś napisać? :(
Całuję! :*
https://www.youtube.com/watch?v=CWsJcg-g1pg