Rozdział 31 'Practiced on our sins, Never gonna let me win, Under everything, Just another human being'

*Narrator*
-Jesteście gotowi? - spytał wszystkich Tom - Ubraliście się ciepło?
-Tak - powiedzieli wszyscy.
-Wzięliście telefony w razie gdybyście się zgubili? - spytała Van i od razu spojrzała na Ella i Rocky'ego.
-Tak - wymamrotali.
-A latarki? - spytała Jenny. Można powiedzieć, że ona wraz z Peterem najmniej była zadowolona z tej wyprawy. Woleliby spokojniej spędzić wieczór. Bez dzieci. Po prostu w swojej ekipie, ale jak trzeba to trzeba.
-Tak - powiedzieli prawie wszyscy.
-Czekajcie - zatrzymał ich Ross macając kieszenie bluzy i spodni - Ja nie mam.
Reszta spojrzała na niego i westchnęła. Chcieli już wreszcie pójść.
-Ja mam jeszcze jedną w namiocie. Mogę ci pożyczyć - zaproponowała Laura.
-Byłbym wdzięczny.
Brunetka wskoczyła szybko do namiotu i chwyciła stamtąd latarkę.
-Proszę - powiedziała z uśmiechem i wręczyła mu przedmiot do ręki.
-Dzięki - odpowiedział odwzajemniając jej gest. Patrzyli na siebie przez krótką chwilę, dopóki Ell nie chrząknął. Blondyn i brunetka spojrzeli zdezorientowani na resztę, którzy przyglądali im się uważnie. Byli zaintrygowani ich zachowaniem. Tym spokojnym zachowaniem.
-No co? - Laura i Ross spytali równocześnie nie mogąc dłużej znieść ich spojrzenia i milczenia.
-Nic - powiedziała szybko Maia i machnęła lekceważąco ręką.
-Dobra chodźmy już, bo i tak jesteśmy spóźnieni - poinformował Peter patrząc na zegarek. Było pięć minut po dwudziestej i lepiej dla nich było szybko dojść do drugiego obozu. Gdy dzieci się niecierpliwią, robią się nieznośne. A tamte maluchy chyba są takie z natury.
Cała ekipa ruszyła przez ciemny las w stronę drugiego obozu. Rocky i Ell byli tak podekscytowani, że skakali z radości jakby ich tyłki swędziały. Laura szła trochę z tyłu delektując się świeżym powietrzem, gdy nagle podeszła do niej Spence.
-Co jest? - spytała obejmując ją ramieniem.
-Nic, a co ma być? - spytała zdziwiona.
-Coś mi chyba umknęło...
-A można jaśniej?
-Dziewczyny, chodźcie szybciej! - zawołał Ryland, gdy one zwolniły trochę kroku.
-Już! - krzyknęła Spencer do przyjaciela - Jesteś podejrzanie miła dla Rossa - powiedziała prosto z mostu.
-A wywnioskowałaś to z...?
-Gdzie są te moje bitwy i wrogie spojrzenia? Tęsknie za nimi - powiedziała i zrobiła smutną minkę. Laura parsknęła śmiechem i uścisnęła przyjaciółkę.
-Wiesz, że cię kocham? - spytała brunetka.
-No to chyba jest oczywiste - uśmiechnęła się szeroko i obydwie się zaśmiały.
-Kochane moje gaduły, ruchy ruchy! - powiedział Riker podchodząc do dziewczyn i lekko je popychając, by szybciej szły.
-Coś ty taki miły, hmm? - Spencer spytała Rika, a chłopak wyszczerzył swoje białe zęby w ciemności.
-Nie mogę ci zawsze dokuczać - odpowiedział, a dziewczyna zmrużyła oczy zaniepokojona jego słowami.
-Chcesz czegoś ode mnie? - spytała rudowłosa, ale nie otrzymała odpowiedzi, bo w tym samym momencie dotarli na teren drugiego obozu.
-Jesteśmy - powiedział Tom widząc blondynkę stojącą wśród dzieci. Savannah spojrzała na mężczyznę i resztę ekipy stojącej za nim z lekkim uśmiechem.
-Czekaliśmy na was - powiedziała, a obok niej pojawiła się jakaś starsza kobieta. Na oko można powiedzieć, że była około sześćdziesiątki.
-Witam was wszystkich - zaczęła z szerokim uśmiechem na twarzy - Nazywam się Beth. Bardzo się cieszę, że mogliście i chcieliście do nas dołączyć.
-To my bardzo dziękujemy za zaproszenie - powiedział Peter. On wraz z Spencer mieli przełożone przez ramię lustrzankę. Oboje uzależnieni od aparatów, robienia zdjęć i filmów. Takie zboczenie zawodowe.
-Nie ma sprawy, dzieci bardzo cieszą się z waszego towarzystwa, prawda? -kobieta spytała maluchów.
-Tak! - powiedziały zgodnie czym wywołały delikatne uśmiechy u nastolatków.
-No dobrze, to podzielimy się na dwie duże drużyny. Nie znam waszych imion, więc na razie poprzedzielam was do grup wybierając was palcem, może być? - spytała opiekunka całej grupy, a Tom kiwnął głową.
-Oczywiście.
Jak starsza kobieta powiedziała, tak się stało. Podzieliła wszystkich na dwie równe drużyny przydzielając wszędzie tyle samo dzieci, nastolatków i dorosłych. W pierwszej grupie - chowającej się - znaleźli się: Tom, Rydel, Josh, Laura, Riker, Calum, Peter, Jenny, Beth oraz dwunastka dzieci. Natomiast do drugiej - szukającej - należeli: Ross, Spencer, Van, Rocky, Ratliff, Maia, Raini, Ryland, Savannah oraz jedenastka maluchów. Wszyscy ustawili się ze swoimi członkami zespołu i czekali na dalsze rozkazy.
-To ty - wysyczał Ellington wpatrując się w jakiegoś małego chłopca ze swojej grupy. Dziecko spojrzało na niego zdziwione - To ty kopnąłeś mnie w brzuch, ty mały bachorze! - powiedział zdenerwowany gotów rzucić się na chłopczyka, który krzyknął przerażony.
-Sav! - zawołało dziecko, gdy zobaczyło mord w oczach bruneta.
-Co się dzieję, Brandon? - spytała blondynka podchodząc do chłopczyka.
-Nic, nic. Chyba boi się ciemności - Rocky próbował ratować sytuację, a przy tym kurczowo trzymał przyjaciela, który był gotowy rzucić się na malca.
-Nie prawda! On chce mnie zbić! - powiedział lekko przerażony i przytulił się do nastolatki chowając przy tym swoją główkę w jej ramionach. Savannah spojrzała na brunetów i uniosła wysoko brwi.
-Co wy mu zrobiliście? - spytała zdziwiona i z lekka zaniepokojona, bowiem nie znała tych chłopaków, a była odpowiedzialna za bezpieczeństwo tych dzieci.
-Pewnie powiedzieli coś głupiego, nic niebezpiecznego - do rozmowy dołączył się Ross.
-On mnie kopnął w brzuch! - krzyknął Ell wskazując palcem na małego chłopczyka.
-Nie prawda! - odkrzyknął Brandon.
-Prawda!
-Nie!
-Tak!
-Nie!
-Tak!
-Nie!
-Przepraszam? Dlaczego w naszej grupie mamy więcej dzieci niż w tej drugiej? - spytała nagle Van podnosząc rękę do góry, aby zwrócić na siebie uwagę.
-Ale przecież jest nas po równo - powiedział Rocky nie rozumiejąc o co chodzi starszej Marano. Brunetka patrzyła się na niego i Ratliffa przez chwilę. Widziała jak oboje wdali się w kłótnię z małym chłopcem.
-Mam powtórzyć pytanie? - spytała patrząc na zgromadzonych.
-Uwaga! Uwaga! - powiedziała głośno Beth uspakajając przy tym sprzeczkę między Brandonem, a niedojrzałymi małpami - Grupa chowająca się ma 15 minut na ukrycie się w tym lesie. Proszę, aby starsi w miarę możliwości pilnowali, czy dzieci nie oddalają się zbyt daleko - mówiąc to spojrzała na wszystkich powyżej dziesiątego roku życia - Grupa szukająca wyruszy po tych 15 minutach na poszukiwania. Jednak macie na to tylko godzinę. Po tym czasie wszyscy zbieramy się tutaj. Kto zostanie złapany w czasie ten dostanie w twarz bitą śmietaną od osoby, która ją znalazła. A te osoby, które schowają się w taki sposób, że nie zostaną znalezione w czasie, będą mogły potraktować bitą śmietaną osoby, które nikogo nie złapały. Jasne? - spytała, a dzieci (+Ell i Rocky) momentalnie krzyknęły podniecone możliwością rzucenia kogoś w twarz białym kremem. Niezła motywacja. Dla wszystkich - No dobrze, widzę, że wszystko zrozumieliście. Także... Zaczynamy! Czas start! - powiedziała i cała grupa chowająca się pędem ruszyła w głąb lasu rozpraszając się po nim na różne strony świata.
*Laura*
Wszyscy pobiegliśmy szukając jakiegoś miejsca do schowania się. Nie powiem, że mam motywację, by dobrze się schować, bo jakoś nie chce dostać bitą śmietaną w twarz. Idąc tak przed siebie, nie zauważyłam, że zostałam sama. Obok mnie nie było widać żywej duszy. Nawet nie słyszałam czyjś kroków. Spojrzałam na zegarek, minęło ponad 7 minut, a ja nadal niczego nie znalazłam. No niby, gdzie ja mam się schować? W dziupli? Bo na drzewo nie wejdę - minus niskiego wzrostu, nawet do gałęzi nie dosięgnę. W krzakach będzie za łatwo.... Więc gdzie? Myśl, myśl, bo zaraz cię złapią te małe pociechy.
Przyspieszyłam kroku trochę zdenerwowana coraz mniejszą ilością czasu. Zostały mi 4 minuty. Tylko 240 sekund! Nie no, już po mnie... Szłam rozglądając się w ciemności, gdzie mogłabym znaleźć schronienie, gdy nagle poczułam na ramieniu czyjąś dłoń. Z moich ust wydobył się cichy pisk przerażenia.
-Ciii... Przepraszam, nie chciałem cię straszyć - wytłumaczył się. Odwróciłam się w jego stronę. Zobaczyłam jak szczerzy swoje białe zęby w uśmiechu.
-Chcesz, żebym zawału dostała? - wyszeptałam, a chłopak przestał się uśmiechać - Tak właściwie jak mnie tu znalazłeś?
-Zobaczyłem, że błądzisz, więc postanowiłem do ciebie dołączyć - szepnął wzruszając ramionami. Ja spojrzałam na zegarek. 2 minuty.
-Dobra, to chodźmy gdzieś się schować, bo zaraz nas szukają - wyszeptałam, chwyciłam Josha za dłoń i pociągnęłam go w głąb lasu.
-Gdzie ty idziesz?
-Nie wiem, uciekam od nich jak najdalej.
-Ale wiesz, że oni przybiegną tu z prędkością światła? - spytał, a ja spojrzałam się na niego.
-Masz inny pomysł?
No i mogłam się nie pytać. Nasz czas minął, a druga grupa wyruszyła na poszukiwania. Skąd to wiem? Krzyki zbliżających się w naszą stronę dzieci były trochę niepokojące. Z każdą sekundą były coraz bliżej, a my wdrapywaliśmy się na jakieś drzewo. Zdesperowani ludzie zrobią wszystko. Zaryzykuję złamaniem nogi albo utratą godności. Trudno. Nie chce oberwać bitą śmietaną w twarz!
-Laura, dawaj! - brunet szepnął, gdy usłyszał czyjeś kroki blisko nas.
-No próbuje - odpowiedziałam cicho. Wdrapywałam się, ale moje nogi ciągle się ześlizgiwały.
-Tylko mnie za to nie walnij, dobrze? - spytał, a ja znieruchomiałam zdziwiona.
-Ale za co?
I w tym momencie Josh złapał mnie za biodra oraz uda i szybkim ruchem podciągnął mnie na drzewo. Nawet nie wiem kiedy się na nie wspięłam. Spojrzałam się za siebie i wyciągnęłam rękę do chłopaka.
-Pomogę ci - zaproponowałam. Josh popatrzył na mnie i w jednej sekundzie chwycił moją dłoń i wspiął się na drzewo. Usadowiliśmy się wygodnie na jakieś grubej gałęzi w taki sposób, aby nie było nas widać, ale też, żeby było nam wygodnie.
-Co tak sapiesz? - zdziwiłam się patrząc na przyjaciela, który wzruszył ramionami.
-Nie wiem.
-Aż tak się zmęczyłeś podrzucając mnie do góry? - spytałam i parsknęłam cicho śmiechem, a chłopak razem ze mną.
-Nie, jesteś lekka jak piórko. Po prostu tak mam jak się denerwuje. Ciężko wtedy oddycham.
-Denerwujesz się?
-Nie tylko ty nie chcesz oberwać śmietaną w twarz - wyszeptał i uśmiechnął się do mnie, co od razu odwzajemniłam. Nagle usłyszeliśmy rozmowy jakiś dzieci, więc wstrzymaliśmy oddech i schowaliśmy się bardziej w gałęziach drzewa, czym spowodowaliśmy chwilowe zbliżenie naszych sylwetek.
-Pewnie są tam - usłyszeliśmy głos jakiegoś chłopca.
-A może na drzewach się pochowali? - spytała dziewczynka.
-No co ty, nie daliby rady - zapewnił maluch i oboje pobiegli w głąb lasu. Siedzieliśmy w milczeniu, aż w końcu parsknęliśmy cicho śmiechem.
-Blisko było - stwierdziłam rozbawiona.
-Było, ale pamiętaj... Na drzewo nie dalibyśmy rady wejść - powiedział z poważną miną przez co wywołał na mojej twarzy szczery uśmiech.
-Te dzieci przypominają mi trochę Ratliffa i Rocky'ego. Też masz wrażenie, że są do nich podobni?
-Oj tak. Przez tyle lat, co ich znam, mam wrażenie, że oni tylko rosną, ale nie dojrzewają - wyznał i oboje zaśmialiśmy się cicho, aby nie zdradzić swojej pozycji - A właśnie... Tylko mi się wydaje, że Rocky i Maia jakoś ostatnio spędzają ze sobą dużo czasu? - spytał szeptem, a ja spojrzałam się na niego uważniej.
-No przecież się przyjaźnią.
-No tak, ale to tylko ja mam wrażenie, że coś między nimi iskrzy? - zadał mi pytanie będąc bardzo poważnym. Zastanowiłam się chwilę czy rzeczywiście coś jest pomiędzy tą dwójką.
-Nie wiem... Może? Nigdy nie widziałam, żeby Maia jakoś wspominała o Rockym w taki sposób, aby można było doszukiwać się w tym drugiego dna - odpowiedziałam zamyślona.
-Bo wydaje mi się, że oni sami nie czują, że coś tam między nimi iskrzy - wzruszył ramionami patrząc na mnie.
-A myślisz, że iskrzy? - spytałam unosząc do góry brwi.
-Jest tylko jeden sposób, aby się tego dowiedzieć - powiedział, a ja spojrzałam się na niego pytająco - Randka.
-Myślisz, że wybraliby się na randkę? - spytałam ze zdziwieniem. Nie, żeby coś, ale znam ich trochę krócej niż Josh, a i tak wiem, że coś takiego nie przejdzie.
-Gdyby nie wiedzieli, że idą na randkę to tak.
-Ale jak mieliby o tym nie wiedzieć?
-Udalibyśmy się z nimi na podwójną randkę. Cztery osoby, niby zwykłe spotkanie... Nie domyśliliby się - powiedział wzruszając ramionami, a ja spojrzałam się na niego z szerzej otwartymi oczami.
-Ale, że ja, ty i oni? - próbowałam się upewnić.
-No tak.
-Na podwójną rankę?
-Tak.
Odpowiadał tak pewnie, że mnie zatkało. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale nie potrafiłam.
-Co jest? - spytał widząc moją minę.
-No wiesz... Bo ja... To znaczy...
-Spokojnie, Lau. Miałem na myśli, że będziemy dla nich jako takie przyzwoitki - zapewnił mnie, a ja odetchnęłam.
-Aaa... No dobrze, to w takim razie to nie byłby taki zły pomysł - powiedziałam szeptem i uśmiechnęłam się do niego lekko.
-Widzę, że ci ulżyło. Aż taki jestem straszny, że na randkę nie chciałabyś się ze mną wybrać?
-Nie o to chodzi. Po prostu było to tak z zaskoczenia - wytłumaczyłam się i uśmiechnęłam do niego krzepiąco. Brunet odwzajemnił mój gest. Nagle usłyszeliśmy trzask jakiejś gałęzi pod naszym drzewem. Josh spojrzał się w dół i w tym samym momencie jego ręka osunęła się po korze. Chłopak trochę się poślizgnął i wpadł na mnie. Teraz przyciskał moje ciało swoim do pnia, a nasze twarze prawie się stykały.
-Przepraszam - wyszeptał patrząc mi w oczy.
-Nie masz za co - odszepnęłam i spojrzałam się w dół. Chyba nikogo nie było.
-Kimkolwiek jesteś, tam na drzewie, widzę cię! - usłyszeliśmy głos naszego kochanego bachora. Milczeliśmy trwając w bezruchu mając nadzieję, że da on sobie spokój - No złaź, chce zobaczyć kogo potraktuję bitą śmietaną - Ell wyszczerzył swoje ząbki w ciemności.
-Zostań tu. Sam zejdę - wyszeptał, a ja spojrzałam się na niego zdziwiona.
-Co? - szepnęłam, gdy zrozumiałam, że chłopak chce uratować moją twarz od białej mazi.
-Jak stąd pójdziemy znajdź inną kryjówkę - wyszeptał i zaczął powoli schodzić na dół. Gdy zeskoczył z drzewa, ja mocniej przykleiłam się do pnia drzewa.
-A to ty Josh - powiedział Ell uśmiechając się szeroko - Chodź przyjacielu na deser - powiedział, objął go ramieniem i oboje ruszyli w stronę obozu.
Po minucie lub dwóch zaczęłam się wsłuchiwać w odgłosy nocy. Nie usłyszałam żadnych oznak ludzi, więc zwinnie zeskoczyłam z drzewa. Gdy upadłam na ziemię, jęknęłam cicho z bólu. Coś tak czuje, że źle zeskoczyłam. Moja biedna stopa! Wstałam na równe nogi i rozejrzałam się czy ktoś mnie nie widzi. Gdy stwierdziłam, że teren jest czysty, odsapnęłam i zrobiłam parę kroków do przodu.
-Mam cię - usłyszałam jak ktoś szepce mi do ucha te słowa. Ciepłe powietrze z ust tej osoby przyprawiło mnie o dreszcze. Podskoczyłam wystraszona i odwróciłam się do tej osoby.
-Ty chcesz, żebym zawału dostała? - spytałam zdenerwowana popychając go lekko. Ross się zaśmiał - No bardzo zabawne - prychnęłam, a ten się uśmiechnął.
-Widzę, że czeka mnie słodka nagroda - powiedział mając na myśli bitą śmietanę. Otworzyłam szerzej oczy.
-O nie, nie, nie... - powiedziałam i zrobiłam tył zwrot chcąc uciec, ale blondyn złapał mnie szybko za rękę.
-A ty dokąd?
-Jak najdalej stąd.
-Zasady to zasady. Dostaniesz bitą śmietaną w twarz. Od tego się nie uwolnisz - powiedział uśmiechając się szeroko. Obdarzyłam go groźnym spojrzeniem.
-Jak ty mnie w ogóle znalazłeś? - oparłam dłonie na biodrach.
-To nie było trudne. Te twoje ciche śmiechy z Joshem nie były takie ciche - zauważył, a ja uniosłam wysoko brwi.
-To wiedziałeś, że tam z nim byłam?
-Tak.
-I nas nie zgarnąłeś? - spytałam zdziwiona, a on wzruszył ramionami.
-Najpierw chciałem zobaczyć kto jest tam na drzewie, ale wtedy zjawił się Ell. Zgarnął kogoś, tym kimś okazał się Josh, a później zeskoczyłaś ty.
-A niby skąd wiedziałeś, że to ja? - spytałam mrużąc oczy.
-No umówmy się, że tylko ty jesteś niewiele wyższa od tych wszystkich dzieciaków - powiedział, a ja kiwnęłam głową. To fakt. No co jak co, ale wysokością nie grzeszę - No to teraz chodź ze mną do obozu - powiedział i pociągnął mnie delikatnie we wspomnianą stronę.
-Nie! Mowy nie ma - wyrwałam mu się, a on uniósł wysoko brwi.
-Radzę ci pójść ze mną po dobroci - powiedział, a ja skrzyżowałam ramiona.
-Bo jak nie, to co? - spytałam dumnie unosząc głowę.
Pamiętajcie, by nigdy nie przekomarzać się z ludźmi wyższymi i silniejszymi od was. Nigdy! Ross w jednej chwili chwycił mnie w pasie i przerzucił przez swoje ramię. Zadowolony z siebie zaczął iść w kierunku obozu.
-Puść mnie! I to już! - krzyknęłam waląc go po plecach. Jednak blondyn szedł niewzruszony - Zostaw mnie!
-Ostrzegałem - powiedział spokojnie, a ja go ponownie walnęłam.
-Nienawidzę cię.
-Powiedz mi coś czego nie wiem.
* * * * *
Szliśmy ponad dziesięć minut, a obozu nie było nigdzie widać.
-Ty na pewno wiesz, gdzie idziesz? - spytałam znużona. Wciąż byłam przewieszona przez ramię Rossa i przyznam szczerze, że nie było mi wygodnie.
-Wiem - syknął zdenerwowany. Uuu, coś mi się wydaje, że zabłądził.
-Możesz mnie chociaż postawić na ziemi?
-Nie.
-Czemu?
-Bo mi uciekniesz.
-Nie ucieknę. Obiecuję - powiedziałam słodkim głosem. Chłopak przez chwilę milczał zastanawiając się nad moją prośbą.
-Nie - powiedział, a ja go walnęłam zdenerwowana.
-No weź mnie puść! - zaczęłam się wyrywać jak oszalała.
-Opanuj się, bo spadniesz!
-To mnie postaw! - krzyknęłam, a zirytowany blondyn zrobił to co chciałam.
-Zadowolona?
-Bardzo! - odpowiedziałam i poszłam w kierunku, gdzie myślałam, że jest obóz.
-Gdzie ty idziesz?
-A jak myślisz?
-Bo wszyscy są w przeciwnym kierunku.
-Przyznaj, że się zgubiłeś i nie wiesz, gdzie jesteśmy - powiedziałam opierając dłonie na biodrach. Spojrzałam się na niego, a on podniósł ręcę zrezygnowany.
-Dobra, nie wiem gdzie jesteśmy, ale mimo to nie radzę ci tam iść - powiedział, a ja wzruszyłam ramionami i ponownie ruszyłam przed siebie. Nie przeszłam pięciu kroków, gdy nagle wpadłam w jakąś dziurę.
-Aaaa! - z moich ust wydobył się cichy pisk. Zwykła dziura? No co wy! To byłoby za proste. Ja musiałam wpaść w błotną maź. Bosko... Nie dość, że wpadłam w błoto, to jeszcze ten głupek śmiał się ze mnie i miał z tego dobrą zabawę.. Spojrzałam się na niego groźnie - Co się śmiejesz? - syknęłam, a Ross, aż ukucnął i złapał się za brzuch z tego śmiechu. Jak ja wydrapie ci te śliczne oczka to też się pośmieje.
-Mó... wił... łem ci, że... byś t..tam nie sz...szła. Hahahaha! - ledwo co wypowiadał słowa.
-Weź mi pomóż stąd wyjść, a nie się śmiejesz.
-Kiedy nie mogę... hahaha.
-Nalegam.
-A gdzie magiczne słowo?
-Proszę? - powiedziałam szczerząc ząbki w uśmieszku. Ross już się trochę uspokoił i podszedł do mnie. Wyciągnęłam do niego rękę, on ją chwycił, a ja... a ja ją pociągnęłam. No i blondyn wpadł do błota.
-Aaaa! - krzyknął i zanurzył się w błocie. Gdy wynurzył twarz, otrzepał ją z mazi i spojrzał się na mnie. Nie wytrzymałam długo i parsknęłam głośno śmiechem - Lepiej ci? Zadowolona jesteś?
Pokiwałam głową dalej się śmiejąc. Ross spojrzał na mnie i nagle on sam zaczął się śmiać.
-Dobra to było nawet zabawne - powiedział nie mogąc przestać się uśmiechać. Zupełnie jak ja. Nasze śmiechy na pewno było słychać w dużej części lasu.
-Czas stąd wyjść - stwierdził przez śmiech.
-I czas zadzwonić po instrukcje powrotu do obozu - dodałam i powoli zaczęliśmy gramolić się w błocie.
* * * * *
-O tutaj są moje zguby! Gdzie wy byli... O matulu! - powiedziała przerażona Vanessa na nasz widok. Stanęliśmy przed wszystkimi będąc nieźle upaprani błotem. Dzieciaki zaczęły się z nas śmiać pod nosem. Z resztą nasi przyjaciele też.
-Co wam się stało? - spytała Spencer opanowując śmiech.
-GPS nam padł - powiedział Ross, a ja kiwnęłam głową.
-Wyglądacie bardzo smakowicie - zaśmiał się Ell głośno.
-To została może ta bita śmietana? Co jak co, ale złapałem tego krasnala - oznajmił Ross za co dostał kuksańca w bok.
-No czekaliśmy na was, ale musieli$my zacząć bez was, bo dzieci się niecierpliwiły. No i zostawiliśmy dla was trochę, ale... ta dwójka zjadła nasze zapasy - wytłumaczyła starsza kobieta wskazując na Rocky'ego i Ella. Kiwnęliśmy głową ze zrozumieniem.
-Widzisz? Uratowałaś swoją twarz od bitej śmietany - wyszeptał mi do ucha blondyn, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam. Ma rację. Nie chciałam dostać śmietaną i nie dostałam. Za to byłam cała w błocie. To chyba nie był dobry układ...
-No dobrze, trudno. Mam nadzieję, że wszyscy się dobrze bawili - powiedziałam z uśmiechem.
-Wy na pewno - zaśmiał się Riker.
-To my pójdziemy się wykąpać, jakoś oczyścić z tego błota - powiedział Ross i pociągnął mnie za dłoń zabierając od całego tego zgromadzenia, które patrzyło się na nas jak na wariatów i szykowało się do rozpalenia ogniska i spania.
Doszliśmy do rzeki i od razu się w niej zanurzyliśmy. Zaczęłam powoli zmywać błoto z moich ubrań. Ugh... To nie było takie łatwe. Najpierw spodnie. Jakoś poszło. No, a teraz bluzka. Powoli zdrapywałam zaschniętą maź, gdy kątem oka spojrzałam, że Ross ściąga swoją koszulkę. Czekaj... Co?
-Nie za ciepło ci? - spytałam spoglądając na niego. On się tylko uśmiechnął i uwydatnił swoje mięśnie. Biceps i triceps. No nie mogę zaprzeczyć, że ich nie ma.
-Co się tak patrzysz?
-Nie patrzę.
-Patrzysz.
-Wcale nie.
-Wcale tak.
-Przestaniesz? - spytałam, a on się uśmiechnął.
-Mogę.
-Świetnie - powiedziałam odwzajemniając jego gest.
Milczeliśmy. Czyściliśmy się w ciszy. Trwało to kilka minut. Jednak w pewnym momencie pojawiły się jakieś dzieci.
-Zostawcie to! - krzyknęła jakaś dziewczynka goniąc dwóch chłopców, którzy podbiegli do rzeki i jednym ruchem wrzucili coś do niej i czym prędzej odbiegli - O nie... - powiedziała smutna i nagle zaczęła płakać.
To było dziwne zdarzenie. Stało się tak szybko, że nie wiedziałam co zrobić. Kątem oka zobaczyłam jak Ross wychodzi z wody i podchodzi do dziewczynki.
-Hej mała, jak masz na imię? - spytał kucając obok niej.
-Sonia - powiedziała cichutko.
-Co się stało? - spytał troskliwie.
-Tamci chłopcy zabrali mój śpiwór i wrzucili go do wody - wyłkała - Teraz nie mam w czym spać...
Rozejrzałam się i zobaczyłam przedmiot, o którym mówiło dziecko. Podeszłam do niego i chwyciłam je.
-Lau? - usłyszałam głos Rossa - Zostaniesz z nią przez chwilę? - spytał, a ja kiwnęłam głową. Blondyn wstał i zniknął na chwilę w ciemności lasu.
-Nie płacz, zaraz coś wymyślimy - zapewniłam Sonie odkładając mokry śpiwór na piasek. Dziewczynka wytarła mokre oczy ręką i wciągnęła nosek. Po minucie Ross przybiegł do nas i podał dziewczynce śpiwór.
-Trzymaj mała, idź spać i nie dawaj się tym chłopakom, dobra? - ukucnął obok niej i spojrzał się na nią z uśmiechem - Pewnie ten cały Brandon cię po prostu lubi, wiesz? Chłopaki tak mają, dokuczają dziewczynom, które lubią - wzruszył ramionami - Pamiętasz takie powiedzenie "Kto się czubi ten się lubi"? - spytał, a dziewczynka kiwnęła głową - To zapamiętaj to na całe życie, a teraz idź spać - powiedział z uśmiechem.
-Dziękuje - wyszeptała.
-Nie ma za co.
I Sonia odbiegła zadowolona ściskając śpiwór przy piersi. Spojrzałam się na Rossa, który patrzył jak dziewczynka znika w lesie.
-To był twój śpiwór, prawda? - spytałam, a on kiwnął głową - To w czym teraz będziesz spać?
-Nie wiem - wzruszył ramionami - Jakoś sobie poradzę, ona go bardziej potrzebowała - powiedział i poszedł czyścić swoje ubrania i ciało z błota.
* * * * *
Leżałam już w namiocie przebrana w suche ubrania. Jakoś ostatnio często mocze moje ciuchy. Trzeba to ograniczyć. Nagle do namiotu wszedł Ross i ułożył się na karimacie. Na sobie miał tylko dresy i bluzkę. Nic poza tym, bo resztę miał mokrą. Blondyn położył się na prawym boku, odwracając się do mnie plecami.
-Dobranoc - powiedział.
-Dobranoc - odpowiedziałam i ułożyłam się wygodnie. Zamknęłam oczy gotowa do spania, jednak nie mogłam. Zacisnęłam usta i usiadłam. Po chwili zaczęłam rozpinać śpiwór w taki sposób, że po chwili przerodziło się to w dużą kołdrę. Chwyciłam jeden koniec i zarzuciłam go na blondyna. Chłopak przekręcił się na plecy.
-Co ty robisz?
-Dzielę się z tobą śpiworem.
-Ale po co?
-Bo jest ci zimno.
-Nie jest.
-Nie udawaj - powiedziałam i spojrzałam się na niego - Ja jestem w bluzie owinięta w śpiwór, a i tak nadal jest mi chłodno.
-Ale mi na praw...
-Nie dyskutuj - powiedziałam stanowczo i położyłam się na karimacie. Zamknęłam oczy i już powoli zasypiałam, gdy przy moich uchu usłyszałam cichy szept:
-Dziękuję...

---------------
Siemka! :D
NAPISAŁAM. Nawet nie wiecie ile mi to zajęło... Zmęczyłam się xd Mam nadzieję, że chociaż się wam to spodoba i BĘDZIE DUŻO KOMENTARZY! Bo ostatnio było jakoś mało :'(
Hehehehe. Ktoś kogoś dzisiaj wrobił? Jak nie to macie jeszcze trzy godziny Prima Aprilis, wykorzystajcie to! :D
PRZYPOMINAM O KONKURSIE NA ONE SHOTA! Na razie tylko jedna osoba się zgłosiła, ale mam nadzieję, że ktoś się zgłosi jeszcze :3
Chyba dam wam więcej czasu... o tydzień, zgoda? Także czas upłynięcia konkursu mija 11 KWIETNIA o godz. 0:00 (piątunio xd).
PISZCIE, KOMENTUJCIE I MOTYWUJCIE MNIE DO DALSZEGO PISANIA! <3
Całuję! :*
P.S. 1. Nie sprawdzałam i nie poprawiałam rozdziału, bo byłam zbyt zmęczona jego pisaniem xd TAKŻE ZA WSZELKIE BŁĘDY Z GÓRY PRZEPRASZAM! :P
P.S. 2. Uaktualniłam zakładkę 'Bohaterowie' !!! Zapraszam do obejrzenia xd
P.S. 3. Wbijajcie na te dwa blogi!!!
http://rossilauraraura.blogspot.com/?m=1
http://friends-love-hate. blogspot.com/?m=1

https://www.youtube.com/watch?v=kuq7RYQ8Wa0