Rozdział 10 'People help the people, nothing will drag you down'

*Laura*
Weszłam po cichu do domu późnym wieczorem. Było koło 22, więc nie zdziwiłabym się, gdyby moja siostra zaczęłaby pytać się mnie czemu tak późno wracam. Zdjęłam buty i po cichu wysunęłam głowę zza ściany patrząc na salon i mając nadzieję, że nikogo tam nie ma. Jednak się myliłam. Siedział tam Tom wraz Van i grali w karty.
-Aaa! Znowu wygrałam! - krzyknęła triumfalnie brunetka. Spojrzałam na nią lekko zdziwiona jej reakcją. Van wstała i zaczęła tańczyć swój 'Happy Dance'. Kręciła tyłkiem i szczerzyła się głupio do swojego męża. Żadne z nich mnie nie zauważyło.
-No uważaj, bo następną partie ze mną przegrasz - zepewnił mężczyzna z uśmiechem na twarzy wciąż siedząc na kanapie. Van spojrzała na niego i ponętnie zaczęła się do niego zbliżać. Swoją dłonią poczęła muskać twarz Toma.
-Naprawdę? Jesteś tego pewien? - spytała słodkim głosem i zarzuciła swoje długie włosy na ramię. Brunet uśmiechnął się zawiadacko.
-Jestem, jestem - powiedział drocząc się z nią i złapał ją za biodra przyciągając ją do siebie.
-Mogę ci udowodnić, że się mylisz  - zapewniła moja siostra siadając na kolanach mężczyzny.
-Naprawdę? - spytał ponętnym głosem. Van kiwnęła twierdząco głową i złożyła na jego ustach czuły pocałunek, który od razu został odwzajemniony.
Małżeństwo powoli zaczęło się zatracać w swoich pocałunkach i uczuciach. Patrzyłam na to z ukrycia. Ten widok spowodował na mojej twarzy delikatny uśmiech, a zarazem ukłucie zazdrości w sercu. Nie dlatego, że zazdrościłam Van, iż jest z Tomem, ale tego, że tak dobrze trafiła. Ich związek jest prawie idealny. Obydwoje starają się, aby wszystko się układało, dbają o siebie oraz swoje uczucia, słuchają się siebie nawzajem i starają zrozumieć. Ich obupulne starania powodują, że ich życie jest trochę łatwiejsze - nie ma częstych kłótni i zażaleń -, a przy okzaji ich uczucie wzrasta i staje się mocniejsze.
Tylko pozazdrościć.
Gdy zdałam sobie sprawę, że ciągle na nich patrzę jak oni się obściskują, postanowiłam się ogarnąć i bez żadnych skrupułów weszłam do salonu.
-Siemka - powiedziałam głośno i ruszyłam do kuchni. Wiedziałam, że zaskoczę całującą się parę, ale nie na tyle, żeby spadli z kanapy! - Spokojnie... Nie przeszkadzam wam, zaraz idę na górę - zapewniłam ich, a Van nagle wstała. Poprawiła odrobinę włosy i bluzkę.
-Gdzie byłaś? - spytała patrząc na mnie uważnie.
-Na mieście z Rydel, poszłyśmy na kawę, a później na spacer. Pisałam ci, że wrócę późno - odpowiedziałam biorąc z lodówki sok.
-Tak? - spojrzała zdziwiona i rozejrzała się po salonie - Hmm... Telefon chyba musiałam zostawić na górze... - powiedziała myśląc na głos.
-No rozumiem, że miałaś inne rzeczy na głowie - zauważyłam, a Van spaliła buraka. Wyglądała tak uroczo.
-A powiesz mi co to dzisiaj miało być? - spytał mnie Tom wstając z kanapy i podchodząc do mnie. Spojrzałam na niego, ale po chwili spuściłam wzrok.
-Nie wiem o czym mówisz - powiedziałam wymijająco.
-Nie udawaj. Przecież mówiłaś, że nie chcesz iść na casting - przypomniał mi Tom, a ja spojrzałam na niego niechętnie.
-Musimy rozmawiać o tym, że śpiewałam?
-Ty... co zrobiłaś? - spytała zdziwiona Van i podeszła do mnie bliżej.
-Poszła na casting, zagrała rolę i zaśpiewała piosenkę - wytłumaczył jej. Najwidoczniej jej wcześniej o tym nie powiadomił.
-Oj weźcie przestańcie - prosiłam.
-Lau, ale jak to się stało? - spytała naprawdę zdziwiona. Moja siostra i Tom jako jedni z niewielu znali konkretną przyczynę mojej niechęci do muzyki. Wiedzą jak potrafię upierać się w tej kwesti, a tu co? Dobrowolnie się jej oddałam. W sumie nie dziwi mnie reakcja mojej siostry.
-Chciałam mu pokazać, że nie boję się wejść na scenę i podjąć ryzyka - powiedzałam i wzięłam łyka soku.
-Czekaj czekaj, komu? - spytała zdezorientowana.
-Rossowi! Ten koleś tak bardzo działa mi na nerwy, że mam wrażenie, że zaraz eksploduje! - wyznałam i odłożyłam napój na blat. Czułam na sobie ich wzrok.
-Ale wyszłaś i zaśpiewałaś? - spytała ponownie Van. Kiwnęłam głową.
-Była świetna, każdy się nią zachwycał - powiedział z delikatnym uśmiechem.
-Przesadzasz.
-Chciałabym to zobaczyć... - powiedziała cicho Van i nagle posmutniała.
-Mamy to nagrane, mogę jutro ci to przynieść i zobaczysz - zaproponował Tom.
-Dziękuję, jednak to nie to samo co na żywo... - zauważyła, a ja zrozumiałam, dlaczego tak się zasmuciła.
Odkąd pamiętam Van namawiała mnie, abym nie przestawała grać na pianinie ani śpiewać. Jednak nic nie wskurała i ja zrobiłam po swojemu. Mimo to ona ciągle mnie namawiała, abym wróciła do rzeczy, które uwielbiałam robić. Bez żadnych efektów. A dziś? Dziś zrobiłam coś czego dawno nie robiłam - podeszłam do pianina - a co więcej, zaśpiewałam piosenkę przed publicznością, a nie, jak to zwykle bywa, pod prysznicem.
Nie dziwię się, że Van żałuje, że tego nie widziała, bo to właśnie jej najbardziej zależało na moim pokonaniu gniewu wobec muzyki.
-Ale zastanawia mnie to, że jemu to dałaś się jakoś przekonać, a mnie nie... - powiedziała powoli Van patrząc na mnie uważnie. Już otworzyłam usta, aby coś powiedzieć, jednak ktoś mnie wyprzedził.
-Pewnie jej się podoba i nie chciała dać mu za wygraną - usłyszałam czyjś głos za mną.
-O nie! Wypraszam sobie! On mi się nie pod... - odwróciłam się w stronę schodów i nagle przerwałam. Moje oczy się rozszerzyły, a usta otworzyły z zaskoczenia. Czy ona naprawdę tu jest? - Spencer? - spytałam upewniając się czy, aby nie mam jakiś zwidów.
-Siema laska - powiedziała i uśmiechnęła się do mnie szeroko. Odwzajemniłam jej gest i szybko podeszłam do niej mocno ją przytulając.
-Co ty tu robisz? - spytałam odrywając się od niej lekko.
-Przyjechałam do pracy - powiedziała i spojrzała przy tym na Toma. Odwróciłam się w stronę mężczyny i uniosłam pytająco brwi.
-W wakacje zawsze brakuje dodatkowej pary rąk - powiedział wzruszając ramionami.
-Poza tym pokój gościnny nie mógł przez cały czas świecić pustkami - powiedziała Van.
-Czyja to sprawka? - spytałam patrząc po wszystkich twarzach. Tom i Spence kiwnęli głową na moją siostrę. Spojrzałam na brunetkę, która się do mnie lekko uśmiechnęła. Odwzjemniłam gest, podeszłam do niej i mocno ją przytuliłam.
-Dziękuję.
-Chciałam, abyś czuła się jak w domu i, abyś nie czuła się tu samotna - szepnęła mi do ucha. Mocniej ją ścisnęłam.
-Z tobą nigdy nie czuję się samotna - wyszeptałam szczerze. Trwałyśmy chwilę w tym uścisku, jednak po chwili oderwałyśmy się od siebie.
-Udała się niespodzianka? - spytał mnie Tom ze szczerym uśmiechem na twarzy.
-Tak, i to bardzo - przyznałam i uścisnęłam dłoń mojej najlepszej przyjaciółki ze szczęścia. Bardzo się cieszyłam, że ona jest tu ze mną - To my idziemy na górę obgadać pare ważnych spraw - powiedziałam, a Spence kiwnęła głową.
-Ważne spawy... czytaj: Ross - dziewczyna mrugnęła porozumiewawczo do małżeństwa, na co oni zaśmiali się cicho. Posłałam im wszystkim wściekłe spojrzenia
-Mogę cię zapewnić, że ten temat ominiemy szerokim łukiem - powiedziałam, chwyciłam sok i paczkę ciastek w dłonie - Idziemy? - spytałam przyjaciółkę, na co ona kiwnęła głową i obydwie ruszyłyśmy po schodach na górę.
Po chwili byłyśmy już w moim pokoju i rozmawiałyśmy o wszystkim. Oczywiście o wszystkim prócz Rossa Lyncha.

*Vanessa*
-Udała ci się niespodzianka. Jesteś wspaniałą siostrą - powiedział mój mąż i uścisnął mnie mocno. Nadal staliśmy w kuchni i po prostu rozmawialiśmy. Odwzajemniłam jego gest.
-Bardzo się cieszę, że Lau jest szczęśliwa. Ona potrzebuje tutaj Spencer. Są jak siostry. Zresztą ja podobnie traktuję Spence - wyznałam i odsunęłam się lekko od Toma spoglądając mu w oczy - Była z nią, gdy wyjechaliśmy. Dzięki niej nie czuła się samotna ani opuszczona. Pomogła Lau przejść jej jedne z najtrudniejszych chwil w życiu za co jestem jej ogromnie wdzięczna. Więc, gdy dowiedziałam się, że Spence szuka pracy to nie mogłam tego tak zostawić - powiedziałam rzeczowo, a Tom uśmiechnął się do mnie.
-Jesteś wspaniałą kobietą, nie musisz mi tego tłumaczyć. Ja to już wszystko wiem - wyszeptał i pocałował w policzek, czym spowodował na mojej twarzy lekki uśmiech, który szybko zniknął.
-Ale trochę mi przykro, że nie widziałam tego jak śpiewa - wyznałam smutno.
-Pokaże ci ten występ. A tak poza tym chyba będę potrzebował twojej pomocy... - powiedział zagadkowo.
-W czym?
-W przekonaniu Lau... Wydaje mi się, że możemy mieć z tym problem.
-Ale czekaj... do czego chcesz ją przekonać? - spytałam lekko zdezorientowana. Patrzyłam na niego, a on po prostu wzruszył ramionami.
-Wygląda na to, że Laura dostanie rolę w serialu Austin&Ally.

*Narrator*
-Kto dziś robi kolacje? - spytał Rocky, gdy poraz kolejny poczuł w swoim brzuchu ogromne burczenie.
-A może ty w końcu byś się ruszył? - spytał Riker unosząc brwi do góry. Brat nie skomentował tej uwagi i tylko spojrzał na niego z miną 'Bitch, please'.
-Ja zrobię - powiedział ponurym głosem Ross schodząc po schodach do salonu. Ich zdziwienie było niedoopisania.
-TY? - spytał Rocky mocno podkreślając słowo.
-Chcesz to jedzenie czy nie? - spytał najmłodszy będąc już lekko rozdrażniony.
-Tak, ale nie bij - brunet podniósł ręcę w geście obrony.
-I nie przeszkadzajcie mi w kuchni, bo inaczej was uduszę - widocznie zdenerwowany blondyn ostrzegł braci i poszedł do kuchni.
Rocky i Riker spojrzeli na siebie.
-Wiesz co go ugryzło? - spytał brunet marszcząc lekko brwi. Najstarszy pokiwał przecząco głową.
-Nie, ale jeżeli z własnej woli poszedł zrobić nam wszystkim posiłek to musi być naprawdę źle - stwierdził, a brat mu przyznał rację przytakując.
-Widocznie coś go wkurzyło - zauważył.
-Co macie takie skupione miny? - spytała zdziwiona Rydel wchodząc do pomieszczenia, gdzie chłopcy przebywali - Ktoś umarł?
-Ha ha bardzo śmieszne - zaśmiał się sztucznie Rocky.
-Co ciebie ugryzło? - spytała bruneta.
-Mnie nic, lepiej spytaj tamtego blondaska - powiedział pokazując na drzwi od kuchni. Blondynka spojrzała na nie i uniosła brwi pytająco.
-Ross jest jakiś rozdrażniony - powiadomił siostre Rik.
-Dziś był ten casting, na którym wybierali jakąś dziewczynę na miejsce Mai... - przypomniała sobie dziewczyna.
-Poszedł nam zrobić kolację. Z WŁASNEJ NIEPRZYMUSZONEJ WOLI - powiedział Rocky mocno podkreślając ostatnie zdanie.
-Uuu... to musi być źle - zuważyła blondynka. Poprawiła włosy i zakasała rękawy - Pójdę do niego i pogadam z nim.
-Tylko uważaj, miał minę jakby chciał zabić nas wzrokiem - poinformował ją Rik z lekkim uśmiechem.
Rydel i Riker jako najstarszy brat i siotra byli bardzo opiekuńczy oraz odpowiedzialni. Każdy na swój pokręcony i indywidualny sposób, jednak dla reszty rodzeństwa byli  podporą i oni zawsze mogli na nich liczyć.
Blondynka odwzajemniła gest brata i poszła o kuchni, gdzie znajdował się Ross. Gdy przekroczyła próg pomieszczenia, od razu poczuła na sobie wzrok blondyna. Nie był on agresywny ani radosny, raczej ostrzegawczy.
-Jak tam? - spytała i chwyciła jabłko w obie dłonie.
-Dobrze - odparł lekko zirytowany. Jak gdyby nic zaczęła obracać owoc i przyglądać się mu.
-A jak było na castingu? - spytała niby z nudów. Ross, który kroił zielone ogórki, położył nagle nóż na desce i spojrzał na siostre.
-O co ci chodzi? - spytał widocznie zdenerwowany. Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona.
-Co?
-Co się tak pytasz o wszystko? - pytał lekko podnosząc już głos. Rydel spojrzała na niego zdziwiona.
-To już nie mogę się spytać jak się miewa mój młodszy brat?! - spytała oburzona także delikatnie podnosząc głos. Blondyn patrzył w oczy siostry przez pare sekund, później spuścił głowę i westchnął.
-Przepraszam, mam zły dzień... - powiedział, a dziewczyna uśmiechnęła się do niego lekko.
-Nic nie szkodzi, ale opowiedz mi co się stało - zachęcała go, a on spojrzał na nią niepewnie - Ross, GADAJ - powiedziała pewniej i troche groźniej. Blondyn zmarszczył brwi i westchnął.
-Po prostu jest taka jedna osoba, która działa mi na nerwy...
-Kto? - spytała prosto z mostu.
-Taka dziewczyna...
-Podoba ci się? - przerwała mu, a on spojrzał na nią z obrzydzeniem.
-Zwariowałaś? To wariatka. WARIATKA. Inaczej nie da się jej opisać - powiedział stanowczo.
-Czemu tak o niej mówisz? Może nie jest taka zła jak myślisz...
-Jest! - przerwał jej brat - Gdzie ją nie spotkam to są jakieś kłopoty. Oblanie ciuchów kawą, stłuczka auta Rikera, a teraz? Nawet nie daje mi w spokoju przetrwać castingu! - żalił się chłopak. Rydel zmarszczyła brwi.
-Czekaj czekaj... O kim ty mówisz? - spytała.
-O Laurze Marano. Pracuje w studiu, może ją znasz? - spytał, a siostra udawała, że myśli i szuka nazwiska w pamięci.
-Nieee, chyba w życiu nie słyszałam o niej... - powiedziała. Ross kiwnął głową, a blondynka zaśmiała się w duchu.
-To się ciesz.
-Co ona ci takiego zrobiła, co? - spytała siadając na blacie tuż obok jej brata.
-Wywołuje u mnie najgorsze emocje. Gdy tylko ją widzę to ogarnia mną złość. Poza tym jak ja powiem jedno to ona usłyszy i zrobi drugie! To tak jakbym powiedział: "Ładnie wyglądasz w tej czerwonej sukience, ale wolę cię w niebieskiej, bo podkreśla twój kolor oczu". A ona wtedy reaguje typu: "Mówisz, że źle w niej wyglądam? Myślisz, że wyglądam paskudnie?". I od razu widać ten szał w oczach. Delly... to jest nienormalne. Ona jest niezrównoważona. Wybucha tak nagle jak wulkan i nie wiesz jakie zniszczenia ze sobą przyniesie - powiedział patrząc w ogórki.
Rydel siedziała chwilę w ciszy i rozmyślała. Próbowała dokonać pewnej analizy. Obydwoje mówią podobne rzeczy i identycznie na nie reagują. Blondynka uśmiechnęła się lekko pod nosem, gdy zrozumiała, że ma nad tą dwójką nie lada przewagę.
-Może lepiej nie zwracaj na nią większej uwagi. Pamiętaj, widujecie się rzadko, bo przecież studio jest wielkie. Ciesz się, że nie musisz z nią pracować - zauważyła blondynka i spojrzała na brata - Nie przejmuj się - powiedziała i lekko go przytuliła.
-Dzięki.
-No, a teraz dokończ robić nam kolację - powiedziała rozbawiona, ucałowała brata w policzek i wróciła do salonu, gdzie jej bracia leżeli na kanapie.
Rydel usiadła na fotelu i zaczęła oglądać telewizję. Jednak nie mogła skupić się na programie, bo zaczęła rozmyślać na temat jej brata i Laury. Obydwoje nie wiedzą, że blondynkę łączy coś z tą drugą osobą i, że ta osoba coś jej mówi. Delly uśmiechnęła się szerzej.
O tak, będzie zabawnie.

---------------
Siemanko! :D
No i jak tam mija wasz dzień? Ja mam dziś trochę luzu, pomimo dwóch jutrzejszych kartkówek ;)
Jak się podoba rozdział? Praktycznie nic się nie dzieje, wiem WIEM. Ale niedługo będzie więcej akcji. Obiecuję :3
Co do Laury. Hmm... Nie będę wam mówić, że chiałam was zaskoczyć tym, że dziewczyna może wygrać casting. No bo co jak co, ale ja próbuję pisać chociaż troche zgodnie z prawdą. A kto gra w A&A? No właśnie... ;)
Miłego dnia wam życzę!
Całuję! :*

http://youtube.com/watch?v=OmLNs6zQIHo