Rozdział 46 'I felt like it was yesterday, The times we had that went away'

Nie jest długie, ale przeczytajcie notkę pod rozdziałem! WAŻNE

*Trzy dni później - piątek*
*Narrator*
Trzy dni. 72 godziny. 4320 minut. 259200 sekund. I jeszcze więcej milisekund. Właśnie tyle czasu minęło od zawarcia potajemnej relacji między Laurą, a Rossem. Była tak potajemna, że nawet oni czasem czuli, że nic ich nie łączyło, mimo że tak nie było.
Siedzieli właśnie na kanapie w studiu rozmawiając i uśmiechając się do siebie szczerze. Niby zwyczajnie, ale w ich oczach jaśniały iskierki, które ukrywali przed wszystkimi. To było tylko dla nich. Nie dzielili się z nimi światem.
-Co tam papużki? - zagaiła ich Maia rzucając się miedzy nimi na kanapę.
-Potrzymacie się za rączkę? - zażartowała sobie Spencer, która podeszła wraz z Joshem do przyjaciół.
-To wam się chyba nigdy nie znudzi, co? - spytał sarkastycznie Ross.
-No co? Tamten artykuł był jednoznaczny.
-Nagłówek tylko. Ile razy mamy wam mówić, że pocałowałam go w policzek, a paparazzi ujęło to z takiej strony, że tylko WYDAJE SIĘ, że się całujemy? - spytała zrezygnowana Laura.
-Ja tam ci wierzę - powiedział Josh i uśmiechnął się do brunetki, która niemalże natychmiast odwzajemniła jego gest. Ross widząc tą wymianę uśmiechów głośno chrząknął. Brunet spojrzał na przyjaciela - Znaczy... Wierzę wam obojgu.
-Tak lepiej - powiedział blondyn.
-Ale spokojnie... My sobie tutaj tylko żartujemy - zapewniła Maia i objęła siedzących obok niej przyjaciół.
-No wiemy - powiedzieli równocześnie.
-Kochani... - Jenny pojawiła się nagle obok nastolatków - Ross i Laura, Tom was prosi do swojego gabinetu. Teraz - podkreśliła z uśmiechem i odeszła od nich.
-Uuu. Coś przeskrobaliście? - zapytał ze śmiechem Josh.
-Nic mi o tym nie wiadomo - odpowiedziała brunetka wstając z kanapy.
-Pewnie chce nam podziękować - oznajmił blondyn.
-Za co?
-Za świetną robotę jaką wykonujemy na planie - odpowiedział z szerokim uśmiechem.
-Taaak. Albo raczej za sprowadzanie kilkunastu reporterów pod samo studio, którzy czekają w nadziei, że dowiedzą się czegoś o waszym związku - zażartowała Spence, a Laura pokazała jej język.
-To jednak wam się nie znudzi - zauważył zrezygnowany Ross.
-Raczej nie - odpowiedziała rudowłosa, przybiła piątki z Maią oraz Joshem, a Laura i Ross pokiwali tylko głowami i skierowali się w stronę gabinetu Toma.
Brunetka wraz z blondynem szli korytarzami studia coraz bardziej zbliżając się do celu. Co jakiś czas chłopak trącał dziewczynę ramieniem albo biodrem, co wywoływało u niej delikatny, ale szczery uśmiech. Po paru minutach doszli pod same drzwi gabinetu Toma. Zapukali, otworzyli je i weszli do środka.
-Hej, prosiłeś nas - przywitała się Laura i oboje usiedli na krzesłach przed biurkiem jej szwagra. Mężczyzna spojrzał na nich znad komputera, uśmiechnął się lekko i przymknął laptopa.
-Tak, musimy porozmawiać.
-Brzmi poważnie - zaśmiał się Ross, ale gdy zobaczył, że Tom wcale się nie śmieje, szybko zamilkł.
-Chodzi o wasz pocałunek - powiedział prosto z mostu mężczyzna.
Laura i Ross spojrzeli się po sobie i uśmiechnęli lekko.
-Przecież mówiliśmy, że to zwykła plotka - przypomniała dziewczyna.
-Wiem. Powtarzasz to od trzech dni Lau, nie da się o tym zapomnieć - powiedział z lekkim uśmiechem, a ona kiwnęła tylko głową.
-Bo wszyscy ciągle o tym mówią...
-I próbujemy im wytłumaczyć, że to plotka - Ross pomógł tłumaczyć brunetce całą sytuację.
-Rozumiem, ale nie dlatego jesteście tutaj - powiedział i złączył dłonie opierając je na biurku.
-To dlaczego? - Laura uniosła pytająco brwi.
-Chodzi o wasz pocałunek. Nie ten z plotek tylko ten tutaj, w studiu - powiedział poważnie, a młodych zatkało. Spojrzeli po sobie. W ich spojrzeniach można było doszukać się lekkiej obawy. Pocałunek w studiu... Czyżby ktoś ich zobaczył wtedy w schowku? To mało prawdopodobne, ale może ktoś się czegoś domyślił?
Ross poprawił się nerwowo na krześle.
-Umm... Pocałunek? Jaki pocałunek? - spytał bardzo zmieszany. Laura westchnęła ciężko.
-Tom... Mieliśmy zamiar wam powiedzieć, ale...
-To było zbyt krępujące...
-No bo przecież jesteśmy przyjaciółmi...
-Ja wiem o tym kochani. Wszyscy wiedzą - przerwał im mężczyzna, a blondyn i brunetka tylko otworzyli delikatnie buzie ze zdziwienia. Wiedzieli?
-Umm... Eee... - dziewczyna nie potrafiła się wysłowić.
-Wiem, że to będzie dla was trudne, ale wydaje mi się to nieuniknione. Ludzie naprawdę polubili Ally i Austina - powiedział Tom, a Ross zmarszczył brwi.
-Co?
-Austin&Ally jest hitem. Oglądalność jest bardzo wysoka. Wyemitowaliśmy ponad dziesięć odcinków, a kończymy już powoli nagrywać ten sezon - wyznał, a młodzi powoli zaczęli się uspokajać - Planujemy już drugi sezon. I w następnym sezonie mamy zamiar dać tam trochę Auslly, co wiąże się z pocałunkiem - wytłumaczył, a Laura i Ross odetchnęli z ulgą - Wiem, że to będzie dla was niezręczne, ponieważ się przyjaźnicie, ale chcę, abyście zdawali sobie sprawę, że to jest raczej nieuniknione.
Słowa Toma zawisły w powietrzu. Nastolatki siedzieli chwilę w milczeniu. Nikt nic nie odkrył. Ufff.
-Będziemy musieli się pocałować... - brunetka przetwarzała informację na głos.
-Tak - kiwnął głową Tom.
Blondyn popatrzył na dziewczynę i mężczyznę.
-Damy radę. Jesteśmy aktorami - powiedział Ross i uśmiechnął się. Pewność siebie to ważny atut.
-Tak... No właśnie. Damy radę. Poza tym do drugiego sezonu jeszcze dużo czasu i wiele może się zdarzyć - powiedziała Laura.
-To prawda - przyznał jej szwagier.
-WIELE może się ZMIENIĆ do tego czasu - podkreślała brunetka, a Tom spojrzał na nią z rozbawieniem.
-Wiem, Lau. Rozumiem to - powiedział i uśmiechnął się lekko - Dobra... Tylko tyle miałem do was. Wracajcie lepiej na plan i nagrywajcie.
Nastolatki kiwnęli głowami i wstali z krzeseł. Doszli do drzwi i już mieli wychodzić, gdy usłyszeli jeszcze słowa Toma:

-Pamiętajcie, że zdementowaliśmy plotkę o waszym związku. Jednak reporterzy i tak czyhają na wasze potknięcie, więc musicie uważać. Gdziekolwiek będziecie to pamiętajcie, że ktoś może wyskoczyć z aparatem zza rogu i zrobić wam zdjęcia. A gdy złapią wasznowu w jakiejś dwuznacznej sytuacji będzie jeszcze gorzej niż było teraz – powiedział zupełnie poważnie, a młodzi kiwnęli głowami, spojrzeli na siebie i posłusznie wyszli z gabinetu. Zamknęli za sobą drzwi i zerknęli na siebie. Uśmiechnęli się do siebie szczerze.
-Będzie drugi sezon - chłopak powiedział ze szczerą radością w głosie. Brunetka kiwnęła głową.
-Tak. To niesamowite! - powiedziała szczęśliwa i przytuliła się mocno do blondyna zarzucając mu ręce na szyję. Chłopak przyciągnął ją blisko siebie i zanurzył swoją twarz w jej włosach.
-Cieszę się - szepnął jej do ucha.
-Ja też.
-Jak Tom mówił o tym pocałunku to myślałem, że już o nas wie - wyznał cicho.
-Ja tak samo - powiedziała i odsunęła się od niego lekko. Spojrzeli sobie w oczy. Ludzie przechodzili obok nich, jednak nie zwracali na nich dużej uwagi - Dobrze, że nie wiedzą - szepnęła.
-Czemu?
-Bo mogę się tobą nacieszyć - wyznała, a chłopak uśmiechnął się delikatnie. Miał wielką ochotę ją pocałować. Oj jak bardzo tego chciał! Ale nie mógł.
-Chodźmy, czekają na nas - powiedział i oboje ruszyli korytarzem w stronę swojego planu serialu. Idąc tak ramię w ramię chłopak nie wytrzymał i dał dziewczynie przelotnego całusa w policzek czym spowodował delikatne rumieńce na jej policzkach.
* * * * *
Laura, Ross, Raini oraz Calum dzielnie pracowali na planie grając i przebierając się w to nowe stroje w zależności od potrzeb scen. Ta czwórka pracowała w pocie czoła, gdy Spencer stała za kamerą i nagrywała. Przechwyciła dziś jedną kamerę, ponieważ jeden filmowiec zachorował. Dziś nie pełniła funkcji asystentki tylko kamerzysty - jej małe spełnienie marzeń.
Maia za to siedziała na kanapie i wpatrywała się w przyjaciół jak grają na planie. Mimo że cieszyła się z ich szczęścia, to ona z każdym dniem czuła się mniej potrzebna. Już dawno wprowadziła Laurę w postać Ally, doradziła jej parę rzeczy i tak naprawdę nie miała nic więcej do ofiarowania. Wiedziała, że tak naprawdę nikt jej tu nie potrzebuje, a Tom stara się dać jej coraz to nowe zajęcia, aby czuła, że jest niezbędna. Jednak ona zdawała sobie sprawę, że on to robi przez współczucie, że ona musiała zrezygnować z roli z powodu wypadku.
Westchnęła ciężko i oparła głowę o oparcie kanapy.
-Jak tam? - obok niej dosiadł się jej przyjaciel. Spojrzała na niego zdziwiona.
-Rocky? A co ty tu robisz?
Wzruszył ramionami.
-Nudziło mi się w domu, więc przyszedłem was odwiedzić.
-A co z Ellem?
-Zaginął gdzieś w stołówce - odpowiedział z szerokim uśmiechem. Brunetka odwzajemniła lekko gest - Co jest?
Maia nic nie mówiła tylko patrzyła na grających przyjaciół.
-Brakuje mi tego - powiedziała w końcu, a brunet spojrzał w stronę, gdzie był skierowany wzrok przyjaciółki - Właściwie nie wiem co ja tu robię, oni i tak mnie tu nie potrzebują. Nie mam zielonego pojęcia po co przychodzę tutaj każdego dnia jak do pracy - wyznała cicho.
-Bo cię tutaj potrzebują.
-No właśnie nie, Rocky - powiedziała spoglądając na niego. Ich spojrzenia się skrzyżowały - Już nie jestem, nie mam im nic do zaoferowania.
-Może czekają na odpowiedni moment...
-Aby co zrobić? Wywalić mnie? To mnie nie pociesza... - przerwała chłopakowi i oparła głowę o oparcie kanapy.
-Nie to miałem na myśli.
-To co? - spytała zrezygnowana.
Rocky spojrzał na swojego grającego brata. Ross w tym momencie nie stał przed kamerą, więc nie był bardzo zajęty. Bracia złapali kontakt wzrokowy. W spojrzeniu Rocky'ego pojawiło się pytanie. Ross zerknął na Maię, która wyglądała na zrezygnowaną. Pomyślał, że to jest czas, aby zmienić jej nastrój. Spojrzał na brata i kiwnął twierdząco, a zarazem niezauważalnie głową uśmiechając się przy tym lekko. Rocky odwzajemnił gest blondyna i spojrzał na przyjaciółkę.
-Maia...
-Tak? - spytała i zerknęła na bruneta, który wyjął z kieszeni kurtki jakąś kartkę.
-Przeczytaj.
Zdziwiona dziewczyna chwyciła ją od chłopaka i zaczęła czytać. Jej wzrok śledził kolejne linijki tekstu. Chłonęła słowo po słowie. Gdy skończyła, spojrzała na przyjaciela nie rozumiejąc o co mu chodzi.
-I co? Tu jest jakaś historia rodziny zastępczej z trójką dzieci i, że pewnego dnia dołącza się do nich jeszcze dwójka dzieci.
-Teraz wiemy, że umiesz czytać - Rocky powiedział żartobliwie, a Maia trąciła go lekko w ramię.
-A tak serio? Bo fajnie się to czyta. To jest jakieś nowe wydarzenie w mediach czy coś?
-Nie.
-To co to jest?
-To jest nowy serial ABCFamily - powiedział, a Maia nadal patrzyła na niego pytająco - A ta postać Callie jest jeszcze nie obsadzona. No i załatwiliśmy ci przesłuchanie do tej roli - wyznał, a brunetka uśmiechnęła się szeroko.
-Naprawdę?
-Tak - odpowiedział, a dziewczyna pisnęła uradowana i rzuciła się na przyjaciela mocno go ściskając.
-Dziękuję, dziękuję, dziękuję! - krzyknęła szczęśliwa, a rozbawiony Rocky mocno ją do siebie przytulił.
Wszyscy się na nich spojrzeli słysząc okrzyk radości. Gdy zobaczyli, że przyjaciele przytulają się, za dużo im to nie mówiło. Jednak Ross wiedział o co chodziło i uśmiechał się widząc radość przyjaciółki.
-Wiesz o co chodzi? - spytała go nagle Laura podchodząc do niego, a on kiwnął głową.
-Rocky powiedział Mai, że będzie miała przesłuchanie do roli w nowym serialu ABCFamily.
-Skąd to wiesz? - spytała zdziwiona.
Chłopak wzruszył ramionami.
-Bo organizowałem to wraz z Tomem.
-Co?
-Czułem się winny, że Maia miała wypadek. W końcu to ja prowadziłem. Straciła rolę, a wiem, że aktorstwo jest jej pasją, więc to był jak cios w plecy. Z Tomem szukaliśmy jakiegoś dobrego serialu, w którym mogłaby zakwitnąć. Rocky, gdy tylko się o tym dowiedział, od razu chciał nam pomóc. No i w końcu znaleźliśmy dobrą rolę i zorganizowaliśmy jej przesłuchanie - wyznał, a Laura kiwnęła głową.
-A czemu ty jej tego nie powiedziałeś?
Ross spojrzał na brunetkę i uśmiechnął się do niej lekko.
-Bo wydaje mi się, że Rocky lepiej by to zrobił - powiedział i spojrzał na Maię, której buzia promieniała z zachwytu - I chyba się nie myliłem - oznajmił z uśmiechem.
* * * * *
Wieczór. Vanessa siedziała na kanapie w salonie i czytała książkę. Relaksowała się po ciężkim dniu w kancelarii. Ostatnio wiele rzeczy się dzieje w jej życiu, ale nie ona nie lubi tego okazywać. Woli sama się z czymś uporać niż dzielić się problemami z innymi, nie chce ich nimi obarczać.
Staż. Studia. Serial. Nadchodzący film. Dom. Małżeństwo. Siostra i Spencer. Niekończąca się renowacja ogrodu. Jonah i mama. Rachunki. Dużo spraw na głowie, które wymagają rozwiązania. A na to Vanessie trochę brak czasu. Westchnęła cicho i spuściła wzrok z książki. Głowa jej pękała z nadmiaru myśli, które ciągle do niej wracały.
-Co czytasz? - spytał Tom z uśmiechem podchodząc do żony.
-Już nie czytam.
-A co czytałaś?
-"Gwiazd naszych wina".
-Znowu?
-Uwielbiam ją - powiedziała z lekkim uśmiechem.
-Wiem, też ją lubię - powiedział i usiadł obok Van.
-Najpiękniejsze jest to, że ona wcale nie jest przygnębiająca. Jest optymistyczna tylko trzeba to ujrzeć.
-I mimo czyhającej na nas śmierci cieszyć się swoim życiem i doceniać je całym sercem.
-Dokładnie - powiedziała i uśmiechnęła się do niego.
-Co jest Van? - spytał troskliwie.
-Czemu pytasz?
-Widzę, że czymś się martwisz. O co chodzi? - spytał, a kobieta westchnęła ciężko.
-Nie daję rady - wyznała i przekręciła się na kanapie w taki sposób, że położyła się na niej plecami, a swoje nogi oparła na kolanach mężczyzny - Za dużo tego: studia, staż, serial i do tego jeszcze film. Rok studencki się skończył i są wakacje, fakt, ale staż mam mieć jeszcze chyba przez miesiąc, a zdjęcia do filmu za tydzień czy dwa. Nie pogodzę tych dwóch rzeczy... A jak skończę staż to później dojdzie jeszcze serial i znowu nałoży mi się to z filmem! Nie wiem... - westchnęła ciężko - Chyba będę musiała z niego zrezygnować...
-Z filmu? - spytał zszokowany Tom, a Van kiwnęła głową - Co to, to nie! Czekałaś na taką okazję naprawdę długo i nie pozwolę ci tego zmarnować, rozumiesz? Wymyślimy coś, kochanie. Nie przejmuj się tym teraz - powiedział łagodnie i chwycił stopy swojej żony w dłonie - Może mały masaż?
Vanessa uśmiechnęła się i kiwnęła głową.
-Nie odmówię.
I Tom zaczął masować jej stopy, aby ona mogła w końcu się zrelaksować.
-Umm. Jak mi dobrze... - powiedziała po paru minutach masażu. Mężczyzna się tylko uśmiechnął i kontynuował czynność.
Nagle po schodach zeszła Laura.
-Wychodzę - poinformowała.
Vanessa otworzyła oczy i uniosła lekko głowę.
-Gdzie?
-Idę na spacer. Nie mogę już siedzieć w domu, muszę się trochę rozruszać.
Tom kiwnął głową i uśmiechnął się do brunetki.
-To idź tylko nie wracaj późno.
-Dobrze, będę pisać jakby co.
-A wiesz gdzie jest Spencer? - Van spytała siostrę, gdy ta wkładała trampki.
-Nie mam zielonego pojęcia, ale na pewno nie ma jej w domu. Także... Macie dom tylko dla siebie - powiedziała i uśmiechnęła się szeroko, co małżeństwo od razu odwzajemniło - To pa!
-Pa! - odkrzyknęli starsi, a zanim Laura wyszła z domu usłyszała ich śmiechy.
Młodsza Marano wyszła na ulicę i zerknęła na telefon.
"Róg Beverly Blvd i La Cienega Blvd za pół godziny"
Przeczytała sms’a i z uśmiechem skierowała się na przystanek autobusowy.

--------------
Witajcie :D
Napisałam. Ufff... Wiem, że długo czekaliście, ale miałam trochę problemów.
Po 1 szkoła - dużo się działo, a jeszcze parę niespodzianek nam dyrektor przyszykował, więc petycje musimy pisać...Eh... What ever.
Po 2 wena - nawet nie wiecie jak mi się ciężko pisało! No jedynie Niewi jest tego świadoma, bo żaliłam się jej przez cały ten czas. Dziękuję, że to wytrzymałaś kochana <3 Weny nie mam w ogóle. To, co napisałam jest jedną wielką pomyłką, ale lepiej nie napisze. Wybaczcie.
Po 3 czas - niby coraz więcej jest czasu, ale tak naprawdę jest mało. Poza tym czytałam książkę "Gwiazd naszych wina". W końcu udało mi się ją przeczytać, mimo że polecano mi ją już rok temu. Ale musiałam przeczytać przed obejrzeniem filmu. Na film idę w przyszłym tygodniu z przyjaciółką. Wezmę duuużo chusteczek. Ale jak czytałam to i tak dużo zużyłam xd POLECAM!
No to tyle ode mnie... Trochę się rozpisałam xd
A co do następnego to nie wiem kiedy będzie, bo moja kondycja pisarska leży. Jest beznadziejnie...
Całuję was! <3