Rozdział 45 'Say my name, say my name, If no one is around you, say "Baby, I love you" '

DZIĘKUJE ZA POPRZEDNIE KOMENTARZE. KOCHAM WAS! <3

*Narrator*
Laura zakryła twarz dłońmi i wzięła dwa głębokie wdechy. Co to było? Co się przed chwilą stało?
-I jak się koncert udał? - usłyszała nagle czyjś głos. Brunetka odkryła twarz i spojrzała na niego zdziwiona.
-Co? Aaa. Dobrze, dobrze - mówiła plącząc się trochę w swoich zeznaniach.
-Późno wróciłaś - zauważył Tom, a dziewczyna zmrużyła oczy.
-A ty czemu nie śpisz?
-Teraz ja zadaję pytania, Lau - powiedział trochę poważniej - Martwiłem się o ciebie, dlatego nie mogłem spać - wyznał - Mogłaś dać nam znać o której wrócisz albo, że nic ci nie jest.
-Przepraszam, nie sądziłam, że się martwiłeś.
-Troszczę się o ciebie, więc się martwię. Pamiętaj o tym - powiedział, a Laura kiwnęła głową skruszona.
-Dobrze, przepraszam - szepnęła. Tom westchnął i wziął łyka wody z butelki, którą trzymał w dłoni.
-Dobra, idź spać.
Brunetka kiwnęła głową, zdjęła buty i poszła do swojego pokoju. Stąpała na palcach nie chcąc obudzić reszty domowników. Weszła do pomieszczenia i zamknęła za sobą drzwi. Oparła się o nie i westchnęła. Czy Tom coś widział? Oby nie. Po chwili stania w bezruchu brunetka postanowiła się umyć, dlatego skierowała się do swojej łazienki.

*Dom Lynch'ów*
Ross podjechał swoim motocyklem pod sam dom jak najciszej potrafił. Zaparkował, zszedł z niego i podszedł do drzwi, które natychmiast otworzył. Wszedł do domu i zaczął się powoli rozbierać z butów oraz kurtki. W pewnym momencie oparł dłoń o ścianę i spuścił głowę. Musiał odetchnąć. Nie spodziewał się takiego obrotu spraw.
-Dobrze się bawiłeś? - usłyszał nagle głos swojego brata. Odwrócił głowę w jego stronę spoglądając na niego zaskoczony.
-Co?
-No jak było na koncercie? - spytał Riker podchodząc do swojego młodszego brata.
-Aaa. No dobrze było - odpowiedział nie patrząc na niego. Rik podejrzliwie zmrużył oczy.
-Ross...
-Co? - spytał chcąc przejść obok blondyna, aby pójść do swojego pokoju, ale brat zagrodził mu drogę.
-Spójrz na mnie - powiedział, a chłopak westchnął ciężko i uniósł wzrok na Rikera.
-Po co?
-Uuu. Widzę, że nawet bardzo dobrze się bawiłeś - powiedział spoglądając na niego i uśmiechnął się szeroko.
-Co? O co ci chodzi? - spytał zaskoczony. Rik pokazał mu ruchem ręki na usta. Zdezorientowany chłopak wytarł wierzchem dłoni kącik swoich ust. Spojrzał na nią. Widniało na niej trochę czerwonej szminki. Otworzył delikatnie swoje usta i zaniemówił.
-Z Savannah coraz lepiej ci się układa, co? - spytał z wymownym uśmiechem. Ross spojrzał na brata i kiwnął lekko głową.
-Coś w tym stylu. Pójdę już do siebie - oznajmił i wyminął blondyna.
-Nie chcesz się podzielić swoim wieczorem? Nie masz ochoty się wygadać?
-A co? Chcesz poplotkować?
-Czasem trzeba - mrugnął starszy.
-A ty czemu jeszcze nie śpisz? Miałeś randkę?
-Nie ma dnia, żebym jej nie miał - odpowiedział dumnie, a Ross pokiwał tylko głową.
-Mógłbyś w końcu się ogarnąć i ruszyć dalej. Może drugim razem nie będziesz cierpiał - powiedział troskliwie, ale Riker machnął ręką lekceważąco.
-Idź lepiej do siebie - powiedział trochę zdenerwowany, bo uwaga brata przypomniała mu o dużym bólu. Ross kiwnął głową i poszedł do siebie do pokoju. Chwycił tam bokserki, powędrował do łazienki i przygotował się do spania. Wrócił do swojego pokoju i położył się na łóżku.
Nie mógł zasnąć. Leżał na plecach i patrzył w sufit. Taki biały i zwyczajny punkt, a w tamtym momencie bardzo go interesował. Chciał zapchać czymś myśli, bo inaczej wracał wspomnieniami do wydarzeń z dzisiejszego wieczoru, a raczej do jego końcówki. Przekręcił się na bok. No i co? Przecież są przyjaciółmi. A przekroczyli granicę tej relacji... Ale to ona pierwsza go pocałowała, więc on tylko dokończył jej skromny gest. Zacisnął swoje powieki. 'Przestań o tym myśleć!', nakazywał sobie w myślach.
W tym samym czasie Laura także leżała w swoim łóżku ułożona do spania. Jednak nie mogła zmrużyć oka. Leżała na plecach i patrzyła w sufit. No i co? Co teraz? Ona pierwsza zrobiła ruch, ale on go wcale nie musiał odwzajemniać. Gdyby nie chciał to by tego nie robił, prawda? Przekręciła się na bok. To wszystko komplikuje. Nie była przygotowana na taki obrót spraw. Nigdy. Zakryła swoją twarz poduszką. 'Aaa! Przestań o tym myśleć!', nakazywała sobie w myślach.

*Następny dzień - wtorek*
Laura obudziła się i przetarła swoje oczy zaspana. Nie chciała wstawać i iść dzisiaj do pracy. Wolała zostać w łóżku. Zakryła swoją twarz kołdrą mając na dzieję, że nikt jej tu nie zauważy i zapomną zabrać ją do studia.
Nagle ktoś wszedł do pokoju brunetki.
-Laura, wstawaj, bo się spóźnisz! - powiedziała Vanessa. Młodsza siostra odkryła swoją twarz i spojrzała na nią.
-No co ty nie powiesz...
-Ubieraj się, bo śniadanie będzie zaraz na stole - oznajmiła i wyszła.
Laura westchnęła zirytowana. Spojrzała na zegarek. Ma na wszystko trzydzieści minut. Zakryła twarz poduszką.
-Ugh...
Wstała, poszła do łazienki, wzięła prysznic i umalowała się. Ubrała się w zwykłe dżinsowe ciemne szorty, szarą bluzkę i parę złotych dodatków. Włosy ułożyła w loki i po chwili wyszła z łazienki kierując się na dół do kuchni. Gdy przekroczyła próg pomieszczenia, cała rodzina spojrzała na nią.
-Co jest na śniadanie? - spytała ziewając przy tym.
-Omlety - odpowiedziała Spencer i podała talerz przyjaciółce.
-Słyszałam, że późno wczoraj wróciłaś - oznajmiła Van.
-Tak, to prawda - przyznała się bez bicia i usiadła wraz ze wszystkimi do stołu.
-Następnym razem proszę cię, abyś mnie informowała, że wrócisz prawie nad ranem - powiedziała jej siostra, a Laura kiwnęła głową.
-Przepraszam.
-Już jest dobrze, tylko następnym razem pamiętaj, dobra? - spytał Tom, a brunetka uśmiechnęła się lekko. Szwagier od razu odwzajemnił jej gest. No i wszystko wraca do normy.
-A jak było na tym koncercie? - spytała Spencer, a Laura oparła o oparcie i westchnęła ciężko.
-Co wy wszyscy się tak wypytujecie, co? - spytała lekko zirytowana. Wszyscy spojrzeli się na nią dziwnie.
-No, bo nas to interesuje. Poza tym to był "The NBHD"! Dziewczyno, tylko pozazdrościć! - powiedziała Spence. Brunetka spojrzała na nią.
-Była świetna muzyka i atmosfera. Dobrze spędziłam wieczór - oznajmiła beznamiętnie i zaczęła jeść śniadanie. Reszta domowników spojrzała po sobie. Trochę ich dziwiło zachowanie Laury, ale po chwili wzruszyli ramionami i dali sobie spokój chcąc zjeść posiłek.

* * * * *

Tom, Spencer i Laura jechali samochodem do studia. Po drodze zostawili Vanessę w kancelarii. Jeszcze chwila stażu i starsza Marano zacznie zdjęcia do filmu. Trochę jej się to nałoży z serialem i ze studiami, ale ona da radę. Jest silna oraz wytrwała. Kto by nie dał rady jak Vanessa?
Laura siedziała na tylnim siedzeniu trochę zestresowana. Nigdy w życiu tak bardzo nie chciała jechać do pracy. Patrzyła przez okno w milczeniu. Wolała nie widywać dzisiaj Rossa. W jej głowie wczorajsza scena przelatywała milion razy. Analizowała ją, a nie chciała o tym myśleć. Wszystko na przekór. Jak to w życiu.
Tom zaparkował auto i wszyscy zaczęli powoli wysiadać. Brunetka niechętnie wygramoliła się z samochodu szwagra. Przeszli przez parking, weszli do studia i skierowali się na swój plan.
-Może ja wpadnę zobaczyć czy Jim przypadkiem nie potrzebuje pomocy - powiedziała Laura i już chciała odejść, aby nie spotykać się z blondynem.
-Potem pójdziesz. Dzisiaj musimy dokończyć nagrywanie jednego odcinka - przypomniał Tom, a brunetka westchnęła zrezygnowana. Nie ominie spotkania.
Szybkim krokiem przemierzyli sektory budynku i w końcu doszli do drzwi prowadzących do planu serialu A&A. Tom wraz ze Spencer weszli pierwsi, a Laura zaraz za nimi dyskretnie chowając się za ich sylwetkami.
-Dzień dobry kochani. Wszyscy już są? - Tom spytał całą ekipę, która kiwnęła zgodnie głowami - Świetnie. To zaczynajcie. Powodzenia - powiedział i wyszedł. Musiał wrócić do swojej pracy.
-To przebierzcie się szybko i zaczynamy - powiedział Peter i wszyscy ruszyli do swoich małych garderób usytuowanych na planie.
Laura postanowiła przejść do swojego pomieszczenia jak najszybciej, bez zwracania na siebie uwagi. Jednak jej ciekawość ją zgubiła, bo mimowolnie zaczęła rozglądać się dookoła. I wtedy go ujrzała. Jego wzrok był utkwiony w jej. To była sekunda, jednak trwała ona dla nich wyjątkowo długo. Oboje nie potrafili wyczytać żadnych emocji ze swoich twarzy. Jakby założyli maskę, która nie pozwala im okazywać uczuć. Brunetka spuściła z blondyna wzrok i weszła do swojej garderoby. Usiadła na swoim krześle i spojrzała w lustro. W jej głowie panowała pustka.
-Poprawię ci makijaż i możesz się przebrać - powiedziała makijażystka podchodząc do Laury, która tylko beznamiętnie kiwnęła głową.

* * * * *

Wszyscy zaczęli wychodzić na plan. Raini kończyła czytać ostatnie linijki jakiegoś czasopismu, Calum dopijał kubek swojej kawy, a Ross i Laura odwlekali wyjście ze swoich garderób jak tylko mogli.
-No ruchy, ruchy! - Peter klaskał w dłonie pospieszając towarzystwo. No i wszyscy wyszli. Brunetka szła ze spuszczoną głową na swoje miejsce - Zaczynamy od sceny Rossa i Laury - oznajmił, a wywołani nastolatkowie wyszli na scenę.
Marano i Lynch. We dwoje. Na planie. Razem, ale nie do końca. Otoczeni przez innych. Obserwowani. Stanęli w wyznaczonych miejscach i spojrzeli na siebie. Próbowali wyczytać coś ze swoich oczu, ale nie było na to czasu.
-I... Akcja!
-Austin, widziałeś tą chmurę na niebie? Wyglądała jak króliczek! - rozmarzyła się.
-Hmm? - spytał blondyn wyglądający na śpiącego. Brunetka walnęła go w ramię.
-Nie śpij! Przyłóż się i przyjrzyj tym pięknym białym kłębkom. Co widzisz? - spytała, a chłopak niechętnie zaczął wpatrywać się w niebo.
-Hmmm. Burgera! - krzyknął nagle z szerokim uśmiechem na ustach. Dziewczyna zmrużyła oczy.
-Austin, to nie jest burger tylko słońce...
-Nieważne, Ally... - powiedział i złapał ją za ramiona - Jestem głodny. Idziemy coś zjeść? - spytał patrząc brunetce prosto w oczy. Ona spojrzała w jego i otworzyła lekko usta.
-Ja... Ja... Nie mogę. Przepraszam - powiedziała wyrywając się z uścisku blondyna i praktycznie biegiem opuściła plan. Wszyscy spojrzeli po sobie zaskoczeni.
-Co jest? -spytał rozkojarzony Peter. Przyjaciele spojrzeli na blondyna, który zastanawiał się czemu dziewczyna wybiegła.
-Ross... - zaczęła zaniepokojona Spencer, ale chłopak nie zwrócił nawet na nią uwagi.
-Pójdę z nią pogadać - powiedział i szybko wyszedł chcąc jak najszybciej znaleźć przyjaciółkę. Opuścił plan i rozejrzał się po korytarzu. Po chwili znalazł ją wzrokiem. Stała odwrócona do niego tyłem oparta otwartą dłonią o ścianę. Ross wciągnął głęboko powietrze i ruszył w jej stronę - Laura, wszystko w porządku? - spytał, a dziewczyna wzdrygnęła słysząc jego głos. Odwróciła się w jego stronę.
-Musimy porozmawiać - powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. Blondyn kiwnął głową.
-Dobrze.
-Ale nie tutaj - powiedziała i weszła do tego samego schowka, gdzie kilka dni temu zamknął ich Jonah. Chłopak wszedł za przyjaciółką i zamknął za sobą drzwi. Milczeli. Żadne nie chciało zaczynać tej rozmowy, bo czuli się z tym trochę nieswojo.
-To...
-Co nas wczoraj opętało? - spytała nagle Laura przerywając blondynowi. On tylko wzruszył ramionami chcąc powiedzieć 'Nie wiem' - Ta sprawa mnie męczy i dopóki tego nie wyjaśnimy nie będę potrafiła z tobą pracować. Blondyn otworzył szerzej oczy i podszedł do niej bliżej.
-Co chcesz przez to powiedzieć?
-Przyjaźnimy się Ross, a ten pocałunek na pewno nie był przyjacielski - powiedziała.
-Zdecydowanie nie.
-No właśnie! To o co chodzi? - spytała przejęta patrząc w oczy blondyna. Chłopak wpatrywał się w nią przez sekundę i nie wytrzymał. Ujął jej twarz i zdecydowanie ją pocałował. Na początku zaskoczona Laura, odwzajemniła po chwili pocałunek. Jednak nagle się od niego oderwała. Ross popatrzył na nią zdziwiony.
-Co jest? - spytał.
-Jesteśmy przyjaciółmi, Ross. Tak być nie może - przypomniała chłopakowi, a ten kiwnął głową zakłopotany.
-No tak, tak. Racja - powiedział i spuścił z niej wzrok. Zrobiło mu się trochę głupio, bo już drugi raz ją pocałował. A ona dała jasno do zrozumienia, że są tylko przyjaciółmi - To po prostu zapomnijmy - zaproponował cicho, a dziewczyna kiwnęła głową.
Patrzyła na niego, widziała jak jego emocje na twarzy zmieniają się z każdym gestem i każdą sekundą. Przygryzła usta. 'Raz się żyje', powiedziała w myślach, chwyciła chłopaka za koszulkę i przyciągnęła go do siebie całując go namiętnie. Ross na początku był zdziwiony, ale to trwało chwilę, bo już po sekundzie objął drobne ciało brunetki przybliżając je do siebie. Laura zarzuciła mu ręce na szyję i uśmiechnęła się przerywając pocałunek. Spojrzała blondynowi w oczy, któremu kąciki ust także powędrowały do góry.
-Chyba coś ci nie wyszło z tą przyjacielską strefą - zauważył blondyn.
-Chyba nie - odpowiedziała i uśmiechnęła się szerzej.
-To co teraz robimy? - spytał chłopak, a brunetka wzruszyła ramionami.
-Chyba to co zawsze, ale z paroma dodatkowymi rzeczami - powiedziała i cmoknęła go delikatnie w usta wspinając się na palcach.
-To mi się bardzo podoba - uśmiechnął się szeroko.
-Ale...
-Ale?
-Zachowajmy to na razie w tajemnicy. Nie chcę, aby nas teraz wszyscy nękali. Wolę sprawdzić czy w ogóle się nam to uda - wyznała Laura, a Ross kiwnął głową.
-Dobrze, będziemy dyskretni - powiedział i oparł swoje czoło o jej. Brunetka uśmiechnęła się lekko i wtuliła w chłopaka. Stali tak jakiś czas delektując się tą chwilą.
-Powinniśmy już wracać, zanim wyślą po nas ekipę ratunkową - oznajmiła dziewczyna, a blondyn uśmiechnął się lekko.
-Racja...
Odsunęli się od siebie i podeszli do drzwi. Laura nacisnęła klamkę, a Ross nagle, jakby oparzony, zaczął wycierać usta wierzchem dłoni.
-Co ty robisz? - spytała zdezorientowana brunetka.
-Ścieram twoją szminkę.
-Ale ja nie mam na ustach szminki. Ani żadnego błyszczyka - oznajmiła, a Ross zaczął wycierać usta krańcem koszulki.
-Nigdy nic nie wiadomo - powiedział i uśmiechnął się lekko.

-------------
Siemka! :D
Jak tam? Aaaa jest już późno, ale wstawiam. Wybaczcie, że dopiero teraz, ale wystawianie ocen powoduje lekkie zamieszanie i popłoch wśród wszystkich xd
Bardzo chciałam wam podziękować za tak dużą liczbę komentarzy pod poprzednim postem! DZIĘKUJĘ <3 Jesteście kochani! A w szczególności dziękuję tym, którzy napisali komentarze w długości listu i tym, którzy w końcu dodali coś od siebie i pokazali mi, że czytacie :D KOCHAM WAS!!! 
A teraz mówcie czy podoba wam się rozdział? Mógł lepiej wyjść, ale niestety... Brak sił i weny robi swoje :'(
Wpadajcie i komentujcie kochani!!!
Całuję! :*